«Το Ημερολόγιο» η νέα θεατροχορευτική πρόταση της Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π – Συνέντευξη με τον Γιώργο Λιάρο

Μετά την τριλογία παραστάσεων “Τον χορό να νοστιμίσω” (αφιερωμένη στην ελληνική γαστρονομία), “Όχι παίζουμε” (αφιερωμένη στο ελληνικό παραδοσιακό παιχνίδι) και το “Αυτοσχεδιά-ζω” (αφιερωμένη στον αυτοσχεδιασμό, όπως εκφράζεται μέσα από διάφορες πτυχές της ζωής) σειρά έχει “Το Ημερολόγιο”. Σε τι ακριβώς είναι αφιερωμένη η παράσταση αυτή;

Με τις 3 πρώτες παραστάσεις κλείνει ένας κύκλος, όπως εγώ τον έχω στο μυαλό μου. Ήταν μία τριλογία παραστάσεων που είχε έναν κοινό άξονα, έναν κοινό χαρακτήρα. Πρωταγωνιστής ήταν ο άνθρωπος, που έχει μάθει βιωματικά να μαγειρεύει, βιωματικά να παίζει, βιωματικά να χορεύει. Μετά το κλείσιμο λοιπόν αυτής της τριλογίας, ένιωσα την ανάγκη να μεταβώ σε ένα άλλο σημείο, είχε έρθει η σειρά πλέον για «Το Ημερολόγιο».

Η αφορμή γι’ αυτό το έργο δόθηκε όταν τυχαία κάποια στιγμή πριν από 4 χρόνια, σκάλισα το συρτάρι των αναμνήσεών μου. Εκεί ανακάλυψα ένα ημερολόγιο, που δυστυχώς για λίγο μόνο καιρό έγραφα. Γοητεύτηκα με τις μνήμες που μου ξύπνησε, τις καταστάσεις που περιέγραφα σε αυτό. Σκέφτηκα λοιπόν πόσο όμορφο θα ήταν να έβρισκα το ημερολόγιο της μάνας μου, των παππούδων μου! Θα μπορούσα έτσι ν’ ανακαλύψω την “κρυμμένη” ζωή τους και μέσα από αυτήν την διαδικασία να γνωρίσω μία άλλη Ελλάδα που εγώ δεν έχω γνωρίσει. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτήν την παράσταση.

Ανέβηκε για πρώτη φορά πριν από 3 χρόνια στην Τεγέα, όπου είμαι χοροδιδάσκαλος τα τελευταία 7 χρόνια. Εκεί λοιπόν, ήταν μία καλή ευκαιρία να “δοκιμάσω” την παράσταση, να πειραματιστώ, να δω πώς θα λειτουργήσει, να παρατηρήσω τις αντιδράσεις του κόσμου, των μουσικών, των χορευτών, των φίλων και συνεργατών, και εν τέλει την δική μου. Πήρα τα ερεθίσματα που έπρεπε κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου πλέον βγαίνει ένα νέο «Ημερολόγιο», στην Αθήνα, στις 7,8 και 9 Μαΐου. Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Βλέπουμε ότι ο χορευτής αλλάζει τελείως το ρόλο του.

Την παραγωγή της παράστασης έχει αναλάβει η Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία Έκφρασης & Πολιτισμού (Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π). Μιλήστε μας για το έργο της, την μέχρι τώρα πορεία της, τα μελλοντικά της σχέδια.

Η Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π είναι ένας χώρος που οραματίστηκα 8 χρόνια πριν, έχει έδρα στον Πειραιά και πρόκειται για μια κοιτίδα πολιτισμού στην οποία μαζί με τη συνεργάτιδά μου Ευγενία Ζιούλη έχουμε συγκεκριμένη φιλοσοφία. Ουσιαστικά για εμάς είναι ένα ησυχαστήριο δημιουργικότητας. Βασιζόμαστε πολύ στην αύρα των ανθρώπων κι είμαστε εδώ σε όποιον θέλει να γνωρίσει την ταυτότητα και την ιδεολογία μας κι αν τυχόν υπάρξει ταύτιση, τότε παρέα όλοι μαζί να ‘ταξιδέψουμε’ κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στόχος της είναι να μπορεί να εμπνέει ανθρώπους, έχοντας κατά νου την ομαδικότητα, να δουλεύουμε με βάση το “εμείς”, όχι το “εγώ”. Αυτό μας δίνει φτερά στο να συνεχίσουμε. Θέλουμε να δρούμε ενεργά στον χώρο της παράδοσης αλλά όταν έχουμε να πούμε κάτι πραγματικά, με νόημα και ουσία. Δεν εννοούμε μόνο τα βήματα ενός χορού και εδώ θα κλέψω την ατάκα ενός φίλου, ότι πιστεύω ότι η Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π είναι κάτι παραπάνω από χορός.

Το μυστικό μιας επιτυχημένης παράστασης κατά την άποψή μου, έχει να κάνει με το συναίσθημα και τον προβληματισμό. Είναι πολύ σημαντικό φεύγοντας ο θεατής από την παράσταση να έχει ερεθίσματα, να έχεις μιλήσει στο μυαλό και στην ψυχή του. 

Στα προηγούμενα έργα σας, υπάρχει έντονη σύνδεση με το παραδοσιακό στοιχείο .. Ελληνική γαστρονομία, παραδοσιακό παιχνίδι, αυτοσχεδιασμός. Στο «Ημερολόγιο» θα υπάρχει αυτό το στοιχείο;

Το έργο της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρεία Έκφρασης & Πολιτισμού (Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π) είναι να ασχοληθεί με τον λαϊκό πολιτισμό, τον πολιτισμό του χθες. Ένα χθες που έχει ήθος και αξίζει να το προβάλεις στο σήμερα, ώστε να συνεχιστεί και αύριο. Αυτός είναι ο στόχος της, το όμορφο χθες να το προβάλεις στο σήμερα και να μείνει στο αύριο. Για να το πετύχεις αυτό βέβαια, πρέπει να το αντικρίσεις με μία σημερινή ματιά. Αν δεν το κάνεις αυτό, πολύ δύσκολα θα βρεις συμπαραστάτες. Σε αυτήν την παράσταση λοιπόν, το παραδοσιακό στοιχείο υπάρχει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Διαβάζουμε ότι ως τώρα για την παράσταση αυτή ταξιδέψατε 2.200 χλμ σε όλη την Ελλάδα, διαβάσατε 7 βιβλία και άλλα πολλά. Καταλαβαίνετε ότι αποκαλύπτοντας μας τέτοιες πληροφορίες ανεβάζετε τον πήχη των προσδοκιών μας πολύ υψηλά;

Καταρχάς, δεν είναι αλήθεια όσα έχουμε γράψει. Είναι πολλά περισσότερα και τα χιλιόμετρα, και τα βιβλία και ειδικότερα οι κατάλογοι – delivery (όπως αναφέρουμε στο event ότι χρησιμοποιήσαμε 6 μόνο ..) Ο πήχης έχει ανέβει υψηλά έτσι και αλλιώς από εμάς και όσο είμαστε γεροί και υπάρχει μία ομάδα συνεργατών που πιστεύει στην δουλειά της, θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι.

Όλα καλά μέχρι στιγμής, μιας κι έχουμε πληροφορίες σχετικά με την παραγωγή, την καλλιτεχνική επιμέλεια, τα χορευτικά, τους υπεύθυνους video-φωτογραφιών, ένδυσης, σκηνικών και τους χορηγούς. Για τους συντελεστές της όμως, μόνο μία η πληροφορία, 103 άτομα εντός κι εκτός σκηνής. Δεν θα μας αποκαλύψετε ονόματα;

Από τη στιγμή που το γεγονός αυτό σας κέντρισε το ενδιαφέρον, δείχνει ότι η τακτική μας να μην τους αποκαλύψουμε ήταν πετυχημένη.

Ανεβάζοντας τέτοιες παραστάσεις τι στόχους έχετε και τι επιδιώκετε; Τι πρέπει να περιλαμβάνει για εσάς μία πετυχημένη μουσικοχορευτική παράσταση; Ή για να το θέσουμε όπως το γράφετε κι εσείς, μια θεατροχορευτική παράσταση;

Καταρχάς ο στόχος μας δεν είναι ν’ αποδείξουμε τίποτα σε κανένα. Αυτό που κάνουμε είναι να προκαλούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς κάθε φορά και ν’ ανεβάζουμε τον πήχη, όπως σας προανέφερα, ολοένα και πιο ψηλά. Εάν λοιπόν κινηθεί κανείς με την λογική του “ν’ αποδείξω κάτι σε κάποιον”, τότε σίγουρα θα έχει ημερομηνία λήξης. Πρέπει όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να ξέρουν όλοι οι συντελεστές για ποιο λόγο συμμετέχουν στην εκάστοτε παράσταση. Θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί στις ομάδες ελληνικού χορού γιατί δυστυχώς λειτουργούν με έναν αρκετά ερασιτεχνικό τρόπο. Ας επενδύσουμε λοιπόν στην επαγγελματική συνείδηση.

Αυτό που επιδιώκουμε να πετύχουμε είναι ένα: κοινό και συντελεστές να περάσουν καλά και τελικά να ταυτιστούν οι δονήσεις οι χορευτικές κι οι μουσικές, εκείνες του σώματος και της ψυχής. Αν γίνει όλο αυτό τότε ναι, μιλάμε για ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Δεν έχει κανένα νόημα να γίνει μια παράσταση όπου το κοινό θα περάσει όμορφα, αλλά πχ οι χορευτές μεταξύ τους να μην είναι και τόσο καλά, και το αντίστροφο αντίστοιχα.

Το μυστικό μιας επιτυχημένης παράστασης κατά την άποψή μου, έχει να κάνει με το συναίσθημα και τον προβληματισμό. Είναι πολύ σημαντικό φεύγοντας ο θεατής από την παράσταση να έχει ερεθίσματα, να έχεις μιλήσει στο μυαλό και στην ψυχή του. Να καταφέρει δηλαδή το έργο να τον γοητεύσει, να θελήσει να το ερευνήσει, να τον ταξιδέψει και τελικά να τον προβληματίσει. Αν καταφέρεις κάτι από τα παραπάνω, τότε ναι μιλάμε για επιτυχία.

Θεωρώ ότι αν το παιδικό στοιχείο λείπει από μία παράσταση, τότε λείπει το αύριο, εστιάζουμε μόνο στο χθες. Το παιδί είναι η ελπίδα, πάνω σε εκείνο πρέπει να επενδύσεις και να πάρεις δύναμη. 

Βάση λοιπόν αυτού που αναφέρατε, έχει τύχει κάποια στιγμή να παρακολουθήσετε κάποια παράστασή σας και να δείτε κάτι που δεν σας άρεσε ή δεν λειτούργησε όπως την είχατε στο μυαλό σας;

Στον παρελθόν, αρκετά χρόνια πριν από την Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π, όλη μου η αγωνία ήταν πώς θα παρουσιάσω σε παραστάσεις μου όσο το δυνατόν περισσότερους χορούς μπορώ, ώστε να δείξω τις γνώσεις μου. Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα να παρακολουθήσω μία παράστασή μου σαν θεατής και να δω τις αντιδράσεις του κόσμου. Στην διάρκεια της παράστασης άρχισα εγώ ο ίδιος να βαριέμαι (το ξανά τονίζω σε δική μου παράσταση), να κουράζομαι και παρατηρούσα ότι και το κοινό δεν έδειχνε κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την παράσταση. Έβλεπα γονείς και φίλους να περιμένουν πώς και πώς να χορέψουν τα δικά τους πρόσωπα και να φύγουν. Καταλαβαίνετε ότι το γεγονός αυτό με προβλημάτισε και αναθεώρησα πολλά. Αυτή η εμπειρία ήταν ένα πολύ δυνατό χτύπημα για εμένα που με βοήθησε στο να μπορέσω να δω διαφορετικά τα πράγματα σε ότι αφορά το θέμα της παράστασης.

Επίσης, όπως ήδη έχω αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξη, οι δύο παραστάσεις που μου άλλαξαν όλη τη φιλοσοφία, την κοσμοθεωρία γύρω από το πώς θα ήθελα να συνεχίσω με τις δικές μου, ήταν η μία το «Περνά – περνά η μέλισσα» που είχε κάνει τότε στο Ηρώδειο η αείμνηστη Δόμνα Σαμίου, όπου είχα την τύχη να βρεθώ και στην πρόβα τζενεράλε. Η άλλη παράσταση που εγώ ξεχωρίζω γιατί πραγματικά έβαλε στοιχεία πολύ πρωτοποριακά για την περίοδο εκείνη είναι τα «Χορογραφήματα» του Λυκείου των Ελληνίδων στο Ηρώδειο, που την καλλιτεχνική διεύθυνση είχε αναλάβει ο κ.Λευτέρης Δρανδάκις.

Ας πάμε τώρα κάπου αλλού. Παρατηρούμε ότι για τέταρτη φορά επιλέγετε να ανεβάσετε παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Γιατί αυτή η “εμμονή”; Νιώθετε ότι μετά από 5 χρόνια έχετε ανοίξει το δρόμο και για άλλες αντίστοιχες παραστάσεις στον συγκεκριμένο χώρο;

Το να πιστεύει κανείς ότι ανοίγει δρόμους είναι πολύ ματαιόδοξο. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν, είτε από εμάς είτε από κάποιο άλλο σωματείο, απλά συμπτωματικά έγινε από εμάς. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτήκαμε να ‘μπούμε’ μέσα στην αρχή, αλλά σε καμία περίπτωση δε νιώθουμε ότι ανοίξαμε κάποιον δρόμο. Τώρα ως προς την “εμμονή”, θεωρώ ότι το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είναι το ομορφότερο μικρότερο θέατρο που έχει ν’ αναδείξει η γκρίζα Αθήνα μας, με τα καλά και τα κακά της. Όταν ψάχναμε να βρούμε χώρο να μας φιλοξενήσει για την πρώτη μας παράσταση “Τον χορό να νοστιμίσω”, χωρίς καμία υπερβολή μπορεί να γυρίσαμε σχεδόν τα 3/4 των θεάτρων του Νομού Αττικής. Με το που μπήκα στον συγκεκριμένο χώρο, προσωπικά μαγεύτηκα!

Καταρχάς, είναι πολύ σημαντικό να σέβεσαι τον θεατή και να επιλέξεις το κατάλληλο θέατρο, στο οποίο όπου κι αν κάθεται να μπορεί να βλέπει. Πολλοί λένε ότι δεν είναι το ιδανικό γιατί θα μπορούσε να έχει περισσότερες θέσεις ή μεγαλύτερη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς όμως δεν έχω μάθει να ζω με τα ιδανικά, αλλά με τις δυσκολίες. Είχαμε την ευκαιρία να πάμε και σε μεγαλύτερους χώρους που όμως δεν θα είχαμε τη δυνατότητα εκεί να κάνουμε παραπάνω από 1-2 παραστάσεις και αυτό ήταν κάτι που δεν το θέλαμε. Είναι άδικο να παιδεύεσαι 1-2 χρόνια για 2 ώρες παράστασης μόνο. Θα μου πεις οι 6 συνολικά ώρες κάνουν τη διαφορά; Είναι το κάτι παραπάνω, το ζεις 3 φορές, και μαζί και με τις 2 πρόβες τζενεράλε, συνολικά 5. Κάθε μία από τις ημέρες αυτές είναι ξεχωριστή, νιώθεις διαφορετικά. Αυτή λοιπόν την γοητεία της επαναλαμβανόμενης παράστασης, δεν θα την άλλαζα για κανέναν άλλο χώρο.. Μέσα στο Ίδρυμα αυτό έχω βρει ανθρώπους πολύ ευγενικούς, που ξέρουν τι κάνουν και πραγματικά σε ακούνε και αφοσιώνονται σε αυτό που δημιουργείς, επομένως ναι, η “εμμονή” αυτή συνεχίζεται.

Δε μπορεί για παράδειγμα, να μην μας απασχολεί πόσα χρήματα θα δώσουμε σε μία παράσταση Latin ή μπαλέτου και όταν φτάνουμε στον ελληνικό χορό τα πάντα να είναι τσάμπα! 

Παρατηρούμε ότι χρησιμοποιείτε έντονα το παιδικό στοιχείο σε όλα σας τα έργα. Ποιος ο ρόλος του παιδιού τελικά σε αυτά;

Θεωρώ ότι αν το παιδικό στοιχείο λείπει από μία παράσταση, τότε λείπει το αύριο, εστιάζουμε μόνο στο χθες. Το παιδί είναι η ελπίδα, πάνω σε εκείνο πρέπει να επενδύσεις και να πάρεις δύναμη. Μια οικογένεια άλλωστε, δεν ανανεώνεται όταν γεννιέται ένα νέο πλάσμα; Πώς γίνεται λοιπόν να μην το βάλεις στην παράστασή σου; Αρκεί και μόνο να υπάρχει εκεί. Και για να το εξελίξω, πώς ένα παιδί γίνεται σωστός χορευτής και άνθρωπος; Δίπλα στους γονείς του, δίπλα στους παππούδες του που του μαθαίνουν να χορεύει και να συμπεριφέρεται. Δεν γίνεται λοιπόν να επιτευχθεί κάτι τέτοιο αν χωρίζουμε τις παραστάσεις σε παιδικές και ενηλίκων γιατί ούτε ο ενήλικας θα νιώσει ξεγνοιασιά έτσι, ούτε και το παιδί θα μάθει την υπευθυνότητα. Πάντα χορεύανε μαζί κι έτσι πρέπει να συνεχίσει. Οπότε ούτε και σ’αυτήν την παράσταση θα λείπει παιδί, ούτε και σε καμία άλλη δική μου.

Σε ολοένα και περισσότερες παραστάσεις παρατηρούμε πλέον εισιτήρια. Θεωρείτε ότι είναι απόρροια της οικονομικής κατάστασης της χώρας μας;

Το εισιτήριο θεωρώ ότι πρέπει να επιβάλλεται και είναι κάτι που πίστευα ανέκαθεν, ακόμη και στις περιόδους που υπήρχε οικονομική άνεση στο να μπορείς να καλύπτεις τα έξοδα της παράστασης σου από δημόσιους φορείς. Η κάθε παράσταση (και δεν εννοώ την ετήσια μόνο, με την οποία έχω αντίρρηση προσωπικά) πρέπει να είναι αυτόνομη, να βγάζει το κόστος της από τον κόσμο που θα την παρακολουθήσει. Πού θέλω να καταλήξω; Πρέπει να φτάσουμε τον θεατή στο σημείο να πληρώσει για να έχει το δικαίωμα να σε κρίνει και μάλιστα αυστηρά! Γιατί έτσι, εκτός απ’τον χρόνο του, αφιερώνει και τα λεφτά του, επομένως πιέζεσαι, άρα τελικά αναγκάζεσαι ν’ ανεβάζεις και το επίπεδό της παράστασης. Όταν λοιπόν εσύ του προσφέρεις ένα θέαμα δωρεάν, ο θεατής θα πρέπει να νιώθει “ευγνωμοσύνη”, διότι δεν παύει, άσχετα από το θέαμα που του προσφέρεις και το καλό ή κακό περιεχόμενό του, να του χαρίζεις ελεύθερα 2 ώρες δημιουργικότητας.

Εδώ όμως αλλάζουν και τα δεδομένα του θεατή, διότι μπορεί πολύ εύκολα να πει “έλα, πάμε να φύγουμε” στη μέση της παράστασης. Έτσι κι αλλιώς “πλήρωσα να τη δω;” Γενικότερα ο θεατής τις περισσότερες φορές δεν έχει την επιλογή γι’αυτό που πάει να δει και θεωρώ ότι είναι σημαντικό σιγά – σιγά, από όποιους κι αν αποτελείται το εκάστοτε κοινό, να την αποκτήσει και να μην βασίζεται στην γνώμη γνωστών ή και περαστικών που έτυχε να δούνε την συγκεκριμένη παράσταση επειδή είχε ελεύθερη είσοδο.

Σίγουρα απ’όλες τις παραστάσεις έχεις να μάθεις κάτι, και τελικά εκπαιδεύεσαι στο να ξεχωρίζεις τις καλές από τις κακές, κάτι που βέβαια είναι πολύ υποκειμενικό και εξαρτάται από την αισθητική και την οπτική γωνία του καθενός, αλλά σίγουρα ο κόσμος θα πρέπει να αρχίζει να φιλτράρει καταστάσεις και δεδομένα. Δε μπορεί για παράδειγμα, να μην τον απασχολεί πόσα χρήματα θα δώσει σε μία παράσταση Latin ή μπαλέτου και όταν φτάνουμε στον ελληνικό χορό τα πάντα να είναι τσάμπα! Έκανε την αρχή η Δόρα Στράτου και το Λύκειο των Ελληνίδων στο θέμα του εισιτηρίου. Ας παραδειγματιστούμε και ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί , μέλη, μουσικοί, κοινό ν’αποκτήσουμε επαγγελματική συνείδηση, χορευτική και μουσική παιδεία. Και μιας και αναφερόμαστε σε αυτήν, στην χορευτική παιδεία, έχω ένα περιστατικό να μοιραστώ μαζί σας.

Πρόσφατα ήμουν θεατής σε ένα Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, στο οποίο συμμετείχαν διάφορα χορευτικά συγκροτήματα από όλον τον κόσμο, ανάμεσά τους και ελληνικά. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι με το που τελείωνε η παρουσίασή ενός συγκροτήματος, οι χορευτές δεν έφευγαν, αντιθέτως κάθονταν και με αφοσίωση παρακολουθούσαν την υπόλοιπη παράσταση. Ώσπου ήρθε η σειρά των Ελλήνων, οι οποίοι με το που τελείωσαν τον χορό τους το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ξεντυθούνε, να κάνουν χαβαλέ, να σκορπίσουν και να πάνε για ποτό. Αυτή είναι η διαφορά μας, οι μεν σεβάστηκαν την δουλειά των υπολοίπων, σε αντίθεση με τους Έλληνες που ανυπομονούσαν να τελειώσουν για να πάνε για μπύρες ..

Μετά το ημερολόγιο τι; Ποια τα μελλοντικά σας σχέδια στον τομέα των παραστάσεων και όχι μόνο.

Ακριβώς 4 ημέρες μετά την παράσταση «Το Ημερολόγιο», ένα πολύ μικρό κομμάτι της Ε.Λ.ΕΤ.Ε.Π φεύγει για μία 45λεπτη παρουσίαση στην Ρωσία. Έπειτα, ο μεγαλύτερος στόχος μας είναι να πραγματοποιήσουμε αυτό που με αφορμή το capital control πέρσι δεν καταφέραμε, δηλαδή την πρώτη μας παράσταση στην Θεσσαλονίκη, την οποία έχουμε στόχο να προγραμματίσουμε για μέσα στον χειμώνα. Θα είναι μία δίωρη παράσταση, το πρώτο μέρος της οποίας θα είναι τα highlights του «Αυτοσχεδιά-ζω» και το δεύτερο μέρος τα highlights του «Όχι παίζουμε», κι έτσι θα δώσουμε την ευκαιρία στο “αυστηρό” κοινό της βόρειας Ελλάδος να παρακολουθήσει δύο παραστάσεις σε μία.

Κατά τ’ άλλα, προσωπικά χρειάζομαι ένα διάστημα αγρανάπαυσης. Είμαι στην προετοιμασία 2 παραστάσεων που δεν ξέρω πότε θα πραγματοποιηθούν, η μία αφορά ένα σενάριο που έχω στο μυαλό μου εδώ και 5 χρόνια και θα πάρει σάρκα και οστά όταν νιώσουμε έτοιμοι, ενώ η άλλη είναι η παράσταση ‘Ταμπουρώνομαι στον χορό’, που είχαμε παρουσιάσει πριν 8 χρόνια σε ένα Δημοτικό Σχολείο και βασίζεται στο παιχνίδι ‘Ταμπού’, εξ’ ου και το λογοπαίγνιο. Μετά την παράσταση «Το Ημερολόγιο» θα παρουσιαστούν μέσα στο καλοκαίρι 2 άλλες στην Καλαμάτα και στην Τεγέα αντίστοιχα, με θέμα τα ζωντανά και τα φανταστικά πλάσματα της φύσης. Η ιδέα γεννήθηκε από την παράσταση του Λυκείου των Ελληνίδων «Πέρδικες στήνουνε χορό και αηδόνια τραγουδούνε» που έγινε στο Ηρώδειο στις 21 Σεπτεμβρίου 2013. Θα πραγματοποιηθούν τον Ιούλιο στην Τεγέα από τον Χορευτικό Σύλλογο Τεγέας και στην Καλαμάτα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αγίας Τριάδας.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1978 και κατάγεται από την Ελαφόνησο Λακωνίας. Σε μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον παραδοσιακό χορό με τα πρώτα του βήματα να ξεκινούν από το χορευτικό του Δήμου Κερατσινίου. Παρ’ όλο το μικρό της ηλικίας του το 1993 εντάχθηκε στο επαγγελματικό τμήμα του «Θεάτρου Ελληνικών Χορών Δόρα Στράτου» και εκεί συνέχισε μέχρι το 2009. Το 2000 ανέλαβε τα πρώτα τμήματα της Δόρας Στράτου ως υπεύθυνος χοροδιδάσκαλος.

Το 2002 και για πέντε χρόνια αναλαμβάνει το Χορευτικό Συγκρότημα του Δήμου Πάρου, γεγονός που τον έφερε σε επαφή με την καθημερινότητα και τα βιώματα των ντόπιων κατοίκων του νησιού και το οποίο αποτέλεσε κίνητρο για να ασχοληθεί με την έρευνα της μουσικοχορευτικής παράδοσης της Πάρου, καθώς και της ευρύτερης περιοχής των Κυκλάδων. Έτσι το 2010 δημιουργεί και κυκλοφορεί CD με αναφορά στη μουσιοχορευτική παράδοση της Πάρου με τίτλο «Χορέψτε δυο μου μάτια» το οποίο καταφέρνει να κερδίσει τις καλύτερες κρητικές.

Ο Γιώργος Λιάρος έχει κάνει και άλλες έρευνες για πολλές περιοχές της Ελλάδας όμως λόγω της έμφασης του στην Πάρο και τις Κυκλάδες τον καλούν να διδάξει σε σεμινάρια σε όλο τον κόσμο, όπως Αυστραλία,Αμερική, Καναδά, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Κύπρο αλλά και σε πάρα πολλές περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Από το 2007 και για 3 χρόνια ήταν εμπνευστής και υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού «ΧΟΡΕΥΩ». Πρόκειται για μία διμηνιαία έκδοση, που αναφέρεται στα μουσικοχορευτικά και λαογραφικά στοιχεία της χώρας μας,αφήνοντας μια πλούσια λαογραφική κληρονομιά στα χέρια του αναγνώστη.

Επίσης επιμελήθηκε το χορευτικό μέρος για τις Κυκλάδες στην εκπομπή του Λ.Λιάβα «Το Αλάτι της Γης» όπου είχε αφιέρωμα στον Νίκο Οικονομίδη και την Κυριακή Σπανού. Σήμερα είναι χοροδιδάσκαλος στο Χορευτικό Σύλλογο «ΤΕΓΕΑ»,στον Πολιτιστικό Σύλλογο Περαχώρας Λουτρακίου και στο Σύλλογο Ελλαφονησιωτών Αθήνας «Ο Φιλόπατρις», στον Πολιτιστικό Σύλλογο Καλαμάτας «Αγία Τριάδα» και στη Λαογραφική Στέγη Κορίνθου. Όμως πέρα από αυτούς έχει και τον προσωπικό του χώρο διδασκαλίας στον Πειραιά την «Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία Έκφρασης & Πολιτισμού» με την οποία τον Ιανουάριο του 2012 στην κεντρική σκηνή του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης δημιούργησε με μεγάλη επιτυχία την παράσταση «Τον χορό να νοστιμίσω», το Φεβρουάριο του 2013 την παράσταση «ΟΧΙ ΠΑΙΖΟΥΜΕ…» ενώ τον Μάρτιο του 2015 το «ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑ – ΖΩ» οι οποίες δέχθηκαν τις καλύτερες κρητικές από ανθρώπους του χώρου αλλά και από κρητικούς του τύπου.

Ακόμη ο Γιώργος Λιάρος επιμελείται καταγραφική έρευνα στην Περαχώρα Λουτρακίου με σκοπό τη διάσωση του πλούσιου πολιτιστικού πλούτου της περιοχής αλλά και στην δημιουργία μιας ηχητικής έκδοσης. Τέλος ο Γιώργος Λιάρος ασχολείται και με την μουσική. Έτσι το 2004 κυκλοφορεί την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Χαρακτηροπλαστείο» σε στίχους και μουσική του ίδιου. Τώρα βρίσκεται στη διαδικασία δημιουργίας μιας δεύτερης δισκογραφικής δουλειάς.