Κλείσιμο Χάρτη 

  Χάρτης/Αναζήτηση Συλλόγων 

Ο παραδοσιακός χορός στην εποχή του κορωνοϊού

Έχετε κάποια απορία ή παρατήρηση για το παρόν περιεχόμενο; Θα χαρούμε να σας ακούσουμε!

Ένα άρθρο που αναρτήθηκε 1 χρόνο πριν και παραμένουν επίκαιρα και τα όσα περιγράφονται αλλά και το συναίσθημα. Γράφει η Ελένη – Ρεβέκκα Στάιου.


Είναι σίγουρο ότι τις εποχές που ζούμε θα τις θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Είναι άλλωστε ο δικός μας «πόλεμος», ένας πόλεμος που αφορά όλους τους ανθρώπους, ένας πόλεμος που ο εχθρός είναι αόρατος.

Δύο μήνες σχεδόν μετά το «κλείσιμο» και το σοκ κάπως έχει καταλαγιάσει. Και αρχίζουμε πλέον και σκεφτόμαστε και άλλα πράγματα. Σκεφτόμαστε τί κάναμε πριν και αν θα έχουμε τη δυνατότητα να εξακολουθήσουμε να το κάνουμε. Αν την έχουμε τη δυνατότητα αυτή, πώς θα μπορούμε να το κάνουμε; Υπό ποιες συνθήκες;

Όσοι κάνουμε παραδοσιακούς χορούς σίγουρα το έχουμε σκεφτεί αυτό. Τί θα κάνουμε; Πώς θα χορέψουμε;

Ο τρόπος που μαθαίνουμε παραδοσιακούς χορούς και ο τρόπος που τους βιώνουμε είναι εντελώς απαγορευμένος στις παρούσες συνθήκες. Σίγουρα πάνω από δέκα άτομα (όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο) και κοντά κοντά! Πιασμένοι χέρι-χέρι, από τους ώμους, σταυρωτά, κολλητά (διαλέγεις περιοχές και παίρνεις!). Ακόμα και αντικρυστά να χορεύεις, 2 μέτρα απόσταση δεν έχεις.

Ακόμα και αν φύγουμε από τη διαδικασία του μαθήματος και πάμε στα αγαπημένα μας γλέντια, πάλι πρέπει να τα ξεχάσουμε…100-200 άτομα, αγκαλιασμένα, ακόμα και σε ανοιχτό χώρο. Βλέπω τον Χαρδαλιά να έρχεται με το καλάσνικοφ να μας διαλύει.

Τί μας περιμένει λοιπόν εμάς που ανήκουμε στην τεράστια οικογένεια της παράδοσης;

Και μην σκέφτεστε μόνο τους χορευτές. Σκεφτείτε τους ανθρώπους που έχουν ως επάγγελμα κάτι σχετικό. Άνθρωποι που έχουν χορευτικούς συλλόγους, δάσκαλοι παραδοσιακών χορών, μουσικοί που παίζουν σε παραστάσεις και εκδηλώσεις, άνθρωποι που έχουν βεστιάρια με παραδοσιακές φορεσιές. Η λίστα μπορεί να είναι πραγματικά ατελείωτη. Και αυτή η λίστα ίσως είναι πολύ πιο σημαντική από την τρέλα ενός ανθρώπου που απλά θέλει να χορέψει γιατί εδώ μιλάμε για ζητήματα επιβίωσης σε κάποιες περιπτώσεις.

Πώς θα «επιζήσουμε»; Και καταλαβαίνετε πώς το λέω, δεν θέλω να παρεξηγηθώ για το βαρύ ρήμα που χρησιμοποιώ.

Και μη μου πείτε κουταμάρες περί παραδοσιακών χορών μέσω διαδικτύου. Δεν πρόκειται για γυμναστική (που ακόμα και αυτό είναι επικίνδυνο να γίνεται από μακριά). Πρόκειται για παραδοσιακό χορό που κύριο, ζωτικό χαρακτηριστικό του είναι η ομάδα, η κοινότητα, η «οικογένεια», οι στενοί δεσμοί. Όσο και αν ξέρεις τα βηματάκια, αν τα μάθεις μέσα από μία οθόνη, δεν μπορείς να τα ζήσεις μόνος σου. Θες να το μοιραστείς με τους συγχορευτές σου. Γιατί ακόμα και να μάθεις να σολάρεις, κάποιος πρέπει να σε κρατήσει…

Δυστυχώς δεν έχω ακόμα καταλήξει τί θα γίνει. Υποθέτω ότι κάποια εξέλιξη θα υπάρχει μέσα στο καλοκαίρι και ίσως από Σεπτέμβριο να μπορούμε να επανέλθουμε αλλά με κάποιους κανόνες. Ίσως μικρότερα τμήματα, ίσως για κάποιο διάστημα να μην πιανόμαστε όπου είναι εφικτό αυτό. Θα το δούμε. Ακόμα και όσα ξεκινούν τώρα είναι με ερωτηματικά και πάντα με τη σκιά του πισωγυρίσματος.

Μέχρι να μπορέσουμε να γυρίσουμε-όπως και αν γυρίσουμε- δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τους ανθρώπους που είναι εκεί για να μας μαθαίνουν, να μας παίζουν μουσική, να μας ντύνουν. Η κοινότητα αυτούς πρέπει να στηρίξει, η οικογένεια της παράδοσης πρέπει να δείξει γιατί ονομάζεται οικογένεια και όχι απλά παρέα. Και μην παρεξηγηθώ, με την υποστήριξη δεν εννοώ χρήματα. Εννοώ να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να τους πάρουμε, να τους ρωτήσουμε τί κάνουν. Να τους δείξουμε ότι δεν είμαστε μόνο για τις χαρές εκεί, αλλά και για τα δύσκολα. Δεν είναι όλα αστεία και γλέντια, και αυτό αποδεικνύεται με τον πιο σκληρό τρόπο.

Όπως έγραψα και πρόσφατα, θα κρατήσουν οι χοροί, θα ανταμώσουμε και θα ξεφαντώσουμε και πάλι. Αλλά ας φροντίσουμε να είμαστε όλοι όσοι ξεκινήσαμε, μην «χάσουμε» κάποιους στον δρόμο.

Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου

Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα αλλά τα ακούσματα από τα Βίλια Αττικής και από το Αμύνταιο Φλωρίνης που κατάγομαι με συντροφεύουν πάντα. Φανατική χορεύτρια παραδοσιακών χορών από τα 7 μου χρόνια, έχω αλλάξει πολλές χορευτικές ομάδες και δασκάλους χορού ώστε να μπορώ να βλέπω το κακό, να εκτιμώ το καλό και να προσπαθώ να το κρατήσω. Ευχή μου είναι να μπορέσουν να δουν όλοι την ομορφιά του ελληνικού παραδοσιακού χορού και να καταλάβουν ότι δεν είναι ντροπή να μας αρέσουν τα κλαρίνα και τα νταούλια.

Σχόλια Χρηστών

x

Δείτε Επίσης

Φαινόμενο “Σήκω να χορέψεις εσύ που ξέρεις παραδοσιακούς”

Season 2, Επεισόδιο 2