Θα είμαι ειλικρινής: Για άλλο θέμα ξεκίνησα και άλλο γράφω τελικά! Αλλά θα έρθει και αυτό που είχα σκοπό να γράψω, μην ανησυχείτε, και θα είναι και βαρβάτο!
Συνεχίζω όμως με το παρόν θέμα: Πώς κρίνεται ο καλός παραδοσιακός χορευτής; Ποιος τον κρίνει; Και κυρίως, με ποια κριτήρια; Υπάρχουν «κουτάκια» που μπορείς να βάλεις τικ δίπλα και στα 10 κουτάκια, είναι καλός; Νομίζω ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Πώς με έπιασε αυτός ο παροξυσμός καλοκαιριάτικο; Ε, δεν καταλαβαίνετε; Καλοκαίρι, φεστιβάλ, φωτογραφίες, βιντεάκια, χορευτικά. Κάπως πρέπει να περάσει και η ώρα μας!
Αν κάτσω σκεφτώ πόσοι παράγοντες μπορεί να παίζουν ρόλο σε μια τέτοια «αξιολόγηση», θα μετρήσω αρκετούς. Για παράδειγμα μπορεί ένας παραδοσιακός χορευτής να χορεύει εξίσου καλά ένα ανάλαφρο νησιώτικο και ένα βαρύ ηπειρώτικο; Χορεύει το ίδιο καλά πρώτος, στη μέση, τελευταίος;
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλη αυτή η συζήτηση είναι και καθαρά υποκειμενική. Κάποιον που εγώ θεωρώ καλό χορευτή, ο διπλανός μου μπορεί να τον θεωρεί αδιάφορο. Ή κάποιον που οι άλλοι αποθεώνουν, εγώ να θεωρώ ότι τα χορεύει όλα με το ίδιο ύφος. Ένα άλλο σημείο υποκειμενικότητας μπορεί να είναι τα πολλά τσαλίμια και οι πολλές φιγούρες, τα πολλά χοροπηδητά. Πόσοι και πόσοι εξαιρετικοί χορευτές δεν κουράζουν τελικά με τα τόσα πολλά που κάνουν;
Μεγάλη συζήτηση αυτή, έτσι; Και ξέρετε, το σημαντικότερο είναι ότι δεν νομίζω πως παίζουν ρόλο οι γνώσεις. Δηλαδή, για να είσαι καλός χορευτής (το υπογραμμίζω, χορευτής όχι δάσκαλος) δεν χρειάζεται να έχεις ακαδημαϊκές γνώσεις ή να έχεις γυρίσει εκατό χορευτικά (τώρα που υπάρχουν χιλιάδες, είναι εύκολο!). Άλλωστε, οι παλιοί που βλέπουμε και θαυμάζουμε, πώς τα έμαθαν; Βιωματικά, μεγάλωσαν μέσα σε αυτά, γεννήθηκαν και χόρευαν.
Καταλήγω (προσωπική άποψη, μην πέσετε να με φάτε) ότι το ύφος της κάθε περιοχής και το μεράκι είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά. Κυρίως το μεράκι. Προφανώς και πρέπει να ξέρεις τί χορεύεις, εννοείται, αλλά αν έχεις μεράκι και το χαίρεσαι, όπου και αν χορεύεις, ό,τι και αν χορεύεις, ξεχωρίζεις γιατί το απολαμβάνεις.
Είναι φυσικά και κάποιοι που τους αρέσει να το υπερηφανεύονται, να λένε ότι πάνε σε τόσα χορευτικά, σε τόσα εξειδικευμένα χορευτικά για να πάρουν το ύφος και το φωνάζουν δεξιά και αριστερά. Παντού υπάρχουν ανάλογοι, σε πολλές κοινωνικές ομάδες. Μόνο που χάσατε παιδιά….Το αν είσαι καλός χορευτής το κρίνει άλλος και το κρίνει και συνέχεια, δεν κρίθηκε μία φορά και μπήκε η βούλα για πάντα, σαν παράσημο. Κάθε φορά που χορεύεις, «ξανακρίνεσαι». Και όσο και να το λες για τον εαυτό σου ή να στο είπε κάποιος μια φορά, πρέπει να (εξακολουθείς) να το «κερδίζεις»
Πάντως, για να μη σας κουράσω άλλο, θα ήθελα κάποια στιγμή να μην ασχολούμαστε με τους καλούς χορευτές. Να ασχολούμαστε με το πόσο ωραία πέρασαν οι χορευτές συνολικά, με το πόσο χαμογελούσαν. Ό,τι, παρόλο που έχασαν και 2-3 φορές το βήμα, δεν έχασαν το κέφι τους. Γιατί αν θέλουμε να λέμε ότι κάνουμε παράδοση, ας ακολουθήσουμε το πιο βασικό: χορεύουμε για να χορέψουμε, όχι για να μας δουν οι άλλοι.
©️ Photo: facebook.com/groups/xorostasi