Κλείσιμο Χάρτη 

  Χάρτης/Αναζήτηση Συλλόγων 

Ντρέπεσαι που βρίσκεις την παράδοση ενδιαφέρουσα;

Έχετε κάποια απορία ή παρατήρηση για το παρόν περιεχόμενο; Θα χαρούμε να σας ακούσουμε!

Θέλω αρκετά πριν το καλοκαίρι να γράψω ένα πολύ συγκεκριμένο άρθρο. Τώρα, Σεπτέμβρης πια, ήρθε η ώρα γιατί σχηματίστηκε πλέον στο κεφάλι μου.

Αρχή της “έμπνευσης” ήταν η εμφάνιση των Γιαννιτσάρων και της Μπούλας σε μια φωτογράφιση μόδας στη…Vogue (εδώ, να ζητήσω συγγνώμη αν δεν πέτυχα την ορθογραφία του Γιαννίτσαρου αλλά οι συγγραφείς του διαδικτύου δεν δείχνουν να συμφωνούν μεταξύ τους για το πώς γράφεται). Ναι ναι, στη Vogue, και όταν το πρωτοείδα, έπαθα ένα ευχάριστο σοκ αλλά μετά σαν να το ξανασκέφτηκα. Σημειώνω εδώ ότι ακριβώς μετά από αυτήν τη φωτογράφιση ακολουθεί θέμα για την υψηλή ραπτική της παράδοσης και την έκθεση “Ντουλαμάς ο μεγαλοπρεπής”. Επειδή αυτό το θέμα είναι συνέντευξη (άρα προσωπικές απόψεις), δεν το σχολιάζω.

Με τίτλο, λοιπόν, “Γέφυρες στον χρόνο. Στην Ανοιξιάτικη φύση της Νάουσας ένας παράξενος χορός φέρνει κοντά την υπερβολή των ’80ς με το αρχαίο τοπικό έθιμο «Μπούλες»” νομίζω ότι αν κάποιος ξεπεράσει την πρώτη περιέργεια, διαπιστώνει ότι εντάξει, δεν είναι και πολύ κολακευτικό, για εμένα τουλάχιστον. Το στήσιμο της φωτογράφισης, η επιλογή των ρούχων δίπλα στις παραδοσιακές φορεσιές, το ύφος του μοντέλου δίνουν τον τόνο και στη δεύτερη και τρίτη “ανάγνωση”, δεν είναι θετικός για κάποιον που μπορεί να ασχολείται με αυτά τα θέματα.

Θα μου πείτε, γιατί γκρινιάζεις; Ευκαιρία δεν είναι να το δει κάποιος που δεν ασχολείται με την παράδοση; Σωστά. Το βλέπει όμως όπως πρέπει; Ή το βλέπει απομονωμένα (καθώς δεν εξηγούν τί είναι και γιατί είναι ντυμένοι έτσι, ούτε καν το ονομάζουν ολοκληρωμένα) και σε συνδυασμό με κάτι παράξενο και υπερβολικό (σικ λέξη για το κιτς), όπως λέει και ο τίτλος που έχουν γράψει; Είναι η σωστή προβολή αυτή ή απλά η παράδοση γίνεται εργαλείο στην “κουλτούρα” για να φανούν οι ψαγμένοι;

Ή τελικά μας ενδιαφέρει η παράδοση αλλά μόνο όταν τη φέρουμε σε ένα άλλο πλαίσιο, πιο “μοντέρνο” γιατί το κανονικό της πλαίσιο (για να τη μάθουμε σωστά σε πρώτη φάση και μετά ας κάνουμε ό,τι θέλουμε) μας φαίνεται βαρύ και έχει μια σημασία (βλ. βλαχιά) που δε θέλουμε να τη φορτωθούμε στην πλάτη;

Δεύτερο παράδειγμα το τραγούδι που τραγουδάνε τα κορίτσια που στολίζουν τη νύφη στο τρέιλερ για το σήριαλ “Άγριες Μέλισσες”. Το τραγούδι που ονομάζεται “Ντύσου, στολίσου λυγερή”, που το τραγουδούσαν/τραγουδούν σε γάμους στην Ήπειρο, είναι εξαιρετικό και πολύ συγκινητικό. Η βερσιόν του τρέιλερ όμως, ελαφρώς αλλαγμένη (και λογικό) το έφερε στην επιφάνεια και εκτόξευσε τις αναζητήσεις στο google (δοκιμάστε το να δείτε πώς βγαίνει αμέσως…). Η κανονική εκτέλεσή του είναι σαφώς καλύτερη αλλά αν την έβαζε κανείς σε τρέιλερ σειράς θα γελούσαν όλοι μαζί του. Για τα πανηγύρια θα έλεγαν, κλαρίνα.

Τώρα που είπα πανηγύρια, μην πιάσω φυσικά το γνωστό φαινόμενο που όλοι τα καλοκαίρια τα κυνηγάνε σε νησιά και χωριά (και το αποδεικνύουν περίτρανα τα stories και οι selfies) αλλά στην πόλη είναι όλοι της κλασικής μουσικής και του έντεχνου (που μπορεί να είναι διασκευή παραδοσιακού αλλά κανείς δεν το παραδέχεται).

Πριν κράξετε, το παραδέχομαι, ο κόσμος αλλάζει, αλλάζουν τα ακούσματα, αλλάζουν τα γούστα. Αλλά αυτό το πράγμα στην Ελλάδα που μας αρέσουν μόνο τα πειραγμένα, μεταμοντέρνα για να το παίξουμε δήθεν ιστορίες και να μην μας πουν βλάχους είναι εξωφρενικό. Άλλοι δεν ντρέπονται που τους αρέσει ο Sin Boy, γιατί να ντρέπεσαι εσύ που σου αρέσουν τα παραδοσιακά; Και στην τελική τελική, γιατί να ντρέπεται κάποιος γενικά για το τί του αρέσει;

Εμάς είναι τιμή μας και καμάρι μας που μας αρέσουν τα κλαρίνα και τα έθιμα που οι άλλοι βρίσκουν “υπερβολικά” και βλάχικα. Αν εσείς έχετε την ανάγκη να τα φέρετε στα μέτρα σας για να μπορέσετε να απολαύσετε χωρίς ενοχές, τότε περαστικά σας.

Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου

Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα αλλά τα ακούσματα από τα Βίλια Αττικής και από το Αμύνταιο Φλωρίνης που κατάγομαι με συντροφεύουν πάντα. Φανατική χορεύτρια παραδοσιακών χορών από τα 7 μου χρόνια, έχω αλλάξει πολλές χορευτικές ομάδες και δασκάλους χορού ώστε να μπορώ να βλέπω το κακό, να εκτιμώ το καλό και να προσπαθώ να το κρατήσω. Ευχή μου είναι να μπορέσουν να δουν όλοι την ομορφιά του ελληνικού παραδοσιακού χορού και να καταλάβουν ότι δεν είναι ντροπή να μας αρέσουν τα κλαρίνα και τα νταούλια.

Σχόλια Χρηστών

x

Δείτε Επίσης

Φαινόμενο “Σήκω να χορέψεις εσύ που ξέρεις παραδοσιακούς”

Season 2, Επεισόδιο 2