Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μία υπερβολή ανάμεσα στην προσκόλληση με το παρελθόν και την πλήρη απόρριψη του παρελθόντος. Αυτό που είναι το καλύτερο για όλους μας, είναι να υπάρξει μία σωστή ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο.
Η παράδοση είναι το ίχνος του παρελθόντος, η ηχηρή εκείνη υπενθύμιση πως υπήρξε ένας δρόμος για να φτάσουμε μέχρι εδώ, μέχρι το σήμερα. Δεν μπορούμε ούτε να το αναιρούμε, αλλά ούτε και να το αφορίζουμε εντελώς. Είναι αδύνατο να το ξεχάσουμε εντελώς, διότι αυτό είναι ασέβεια και υποδηλώνει πως δεν επιθυμούμε να κρατήσουμε ούτε τα ίχνη, ούτε το αποτύπωμα των παλαιότερων βιωμάτων.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να μένουμε προσκολλημένοι μόνο σε αυτό, διότι αυτό στερεί την ελπίδα της προόδου, την προθυμία μας να γίνουμε καλύτεροι και να αποτινάξουμε τα ‘’κακώς κείμενα’’ των παλαιότερων εποχών.
Αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε και είναι σωστό, είναι να χρησιμοποιήσουμε το παρελθόν όχι για να αποφύγουμε το μέλλον και την πρόοδο, αλλά για το βοηθήσουμε να γίνει καλύτερο και δίχως σοβαρά λάθη και αρνητικά φαινόμενα.
Αν αναλογιστούμε πως στο παρελθόν υπήρχε διαφορετική αντίληψη για το ρόλο της γυναίκας, λιγότερη ανοχή στη διαφορετικότητα και μία πιο αργή ανάπτυξη τεχνών, τότε θα αντιληφθούμε πως η πρόοδος δεν είναι κάτι κακό, όπως την αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας.
Η πρόοδος και η παράδοση μπορούν να συνυπάρξουν, έχει σίγουρα η μία να αντλήσει πολλά θετικά στοιχεία από την άλλη.