Η παγκοσμιοποίηση της ελληνικής παράδοσης

Πολύ πριν η παγκοσμιοποίηση γίνει γνωστή ως μία επαχθής (όπως αποδείχτηκε) πραγματικότητα της σύγχρονης οικονομίας και μια (πικρή) καραμέλα που γευτήκαμε αναγκαστικά όλοι, ήταν και είναι για τη μουσική μια υπέροχη προοπτική, ένα ταξίδι των αισθήσεων που έχει κάτι από τις περιπέτειες των εξερευνητών, μία τίμια ανταλλαγή πολιτισμών, μία ανιδιοτελής πράξη δημιουργικότητας αλλά και ανθρώπινης συνεύρεσης, μία σπουδαία στιγμή του ανθρώπινου είδους έξω από σύνορα, φυλές, χρώμα δέρματος, οικονομική κατάσταση ή αξία στο χρηματιστήριο της σόου μπίζνες.

Ο Ry Cooder συναντά τον Ali Farka Toure για το «Talking Timbuktu», ο Πετρολούκας Χαλκιάς με Ινδούς μουσικούς δημιουργούν το «Ελληνες και Ινδοί», ο Ginger Baker εξερευνά τους afrobeat ρυθμούς με τον Fela Kuti, οι The Ex ανακαλύπτουν τον Getatchew Mekuria, ο Bill Laswell συνεργάζεται με τους Sly & Robbie, o David Byrne και ο Arto Lindsey «χάνονται» στους βραζιλιάνικους ρυθμούς. Ο κατάλογος είναι μακρύς και το αποτέλεσμα πάντα ευφορικό και μεγαλειώδες. Η μουσική παράδοση κάθε χώρας είναι ένας ανεξερεύνητος τόπος, ένα υγιές πεδίο πειραματισμών, μια αφορμή για κάθε γενιά να την πλησιάσει με το δικό της μοναδικό τρόπο, να σπάσει τα δεσμά της αυστηρότητας με τα οποία συνήθως δομημένες οι εθνικές μουσικές και να ξαναπεί την ίδια παλιά ιστορία αλλιώς.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί Έλληνες μουσικοί της νεότερης γενιάς (με μουσική ανατροφή δυτικής αντίληψης και με ροκ, ποπ ή ηλεκτρονικό παρελθόν) στρέφονται στη μουσική μας παράδοση, δημοτική ή λαϊκή, και γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ του «ξένου» και του «ελληνικού». Άλλο ένα τείχος που χώριζε τη γενιά μου, πέφτει. Ο (ex-Τρύπες) Μπάμπης Παπαδόπουλος πλησιάζει τα ρεμπέτικα με την κιθάρα του στο άλμπουμ «Απ’ τη σπηλιά του δράκου», ο Βασιλικός διασκευάζει Τσιτσάνη, η May Roosevelt εξερευνά τους δημοτικούς ρυθμούς με ηλεκτρονικούς ήχους στο «Haunted», ο Γιάννης Κυριακίδης και ο σπουδαίος κιθαρίστας των The Ex Andy Moore με αφορμή ρεμπέτικα τραγούδια δημιουργούν το εξαιρετικό «Rebetika», ο Τηλέμαχος Μούσας συνεργάζεται με τον Λάμπρο Φιλίππου για το δημοτικό «Αλησμονώ και χαίρομαι», που γνωρίζει διεθνή αποδοχή και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα άλμπουμ, οι Gajo Dilo πλησιάζουν με όρους gipsy swing τα παλιά λαϊκά μας τραγούδια. Κι εδώ ο κατάλογος είναι μακρύς και με πολύ ενδιαφέρον. Πριν από λίγες μέρες το «άγνωστο» γκρουπ VIC (Villagers of Ioannina City) με ένα «άφαντο» άλμπουμ στο ενεργητικό του με τίτλο «Riza» έκανε ένα sold out στο Fuzz κι «ας μην τους ξέρει κανείς». Νεανικό rock με stoner στοιχεία και αφορμές από την ηπειρώτικη παράδοση με το κλαρίνο να δίνει τον τόνο και το «Γιάννη μ’ το μαντήλι σου» να γίνεται «Jiannim».

Ένα αγριοκάτσικο από τα βουνά της Κρήτης να κάνει παρέα με ένα καγκουρό θα ήταν ένα χαριτωμένο θεματάκι στο διαδίκτυο, όμως το άλμπουμ «Goats» (****) του Κρητικού Γιώργη Ξυλούρη (γιου του Ψαραντώνη) και του Αυστραλού ντράμερ των Dirty Three Jim White είναι «παγκοσμιοποιημένη παράδοση» κι εδώ και λίγο καιρό ένα δισκογραφικό (αλλά και συναυλιακό) γεγονός σε Αμερική και Ευρώπη. Ένας σπουδαίος λαουτιέρης, οι παραδοσιακοί ήχοι της Κρήτης, ένας ντράμερ με ροκ καταβολές και πολύπλευρες μουσικές αναζητήσεις αναμοχλεύουν την παράδοση με ευρυγώνια ματιά. Στην ποπ κουλτούρα που αγκομαχάει (πάλι) να βρει έμπνευση, οι μουσικές του κόσμου και η παράδοση (γενικώς) ήταν είναι και θα είναι μια κάποια λύσις.

Του Μάκη Μηλατου από την AthensVoice.gr

Πηγή: athensvoice.gr