Οι Ακρίτισσες του Ελληνισμού

Δυο γυναίκες που έγραψαν ιστορία. Δυο γυναίκες που τίμησαν την Ελλάδα μέχρι το τέλος της ζωής τους. Επέλεξαν να μένουν στα σύνορα μας και να σηκώνουν και κάθε μέρα την Ελληνική Σημαία.

Οι ζωές τους ήταν μοναχικές και αυτό το επέλεξε η μοίρα αλλά εκείνες ήταν δυνατές, ήταν ηρωίδες, ήταν ακριτισσες του Ελληνισμού. Η Κυρά των Μαρασιων και η Κυρά της Ρω. Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες γι’ αυτές τις δυο ηρωίδες. Όλοι ξέρουμε την ύπαρξη τους. Μέσα από αυτό το άρθρο θα μάθουμε την ιστορία τους.

Η κυρά των Μαρασίων
Η Βασιλική Λαμπρίδου – Φωτάκη γεννήθηκε στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης το 1904. Έζησε μια πικρή ζωή μιας και από μικρή γνώρισε την ορφάνια και τον ξεριζωμό από την πατρίδα της. Το 1921 η μοίρα την έφερε στην Ελλάδα, στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου για αρχή και μετά στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Το 1962 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο χωριό Μαράσια.

Το σπίτι της απείχε μόλις 300 μέτρα από τα τουρκικά φυλάκια. Κάθε πρωί η Κυρά των Μαρασιων έκανε έπαρση της Ελληνικής Σημαίας και με τη δύση του ηλίου έκανε υποστολή σημαίας για πενήντα ολόκληρα χρόνια. Η Κυρά των Μαρασιων, η κυρά Βασιλικούδα όπως την έλεγαν οι συγχωριανοί της υπήρξε μια μάνα για τα παιδιά της περιοχής του Έβρου αλλά πολύ περισσότερο για τους στρατευμένους που ήταν μακριά από τα σπίτια τους.

Η Κυρά των Μαρασιων έχασε τα τρία από τα τέσσερα της σε πολύ νεαρή ηλικία και έτσι ο στρατός ήταν πλέον τα παιδιά της. Όλοι όσοι είχαν την τιμή να γνωρίσουν την κυρά Βασιλικούδα μιλάνε για μια ηρωίδα, μια στοργική μάνα, μια στοργική γιαγιά που είχε ως μόνο μέλημα της υψώνει τη Σημαία και να φροντίζει τους φαντάρους.

Όταν πια μεγάλωσε και δεν μπορούσε να φροντίσει πλέον τον εαυτό της, ο στρατός ήταν εκεί για να τη φροντίσει. Λίγο καιρό πριν αποβιώσει, οι συγχωριανοί της αποφάσισαν να της στείλουν ένα πακέτο, ένα δώρο για να την τιμήσουν, να της πουν ένα μικρό ευχαριστώ για όσα είχε κάνει για την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, μια τηλεοπτική εκπομπή πήγε στο σπίτι της και της προσέφερε το πακέτο. Το δώρο δεν ήταν άλλο από την Ελληνική Σημαία.

Η Κυρά των Μαρασιων τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και από τον Ελληνικό Στρατό για την προσφορά της στην Ελλάδα. Απεβίωσε στις 11 Ιουνίου του 2011 σε ηλικία 107 ετών. Στην κηδεία της, άγημα του Ελληνικού Στρατού απέδωσε τις πρέπουσες τιμές και το φέρετρο της ήταν καλυμμένο με την Ελληνική Σημαία.

Η Κυρά των Μαρασιων ήταν μια πονεμένη γυναίκα που στάθηκε ηρωίδα και προσέφερε μια αγκαλιά σε όσους την είχαν ανάγκη, μια μητρική αγκαλιά σε όσους υπηρετούσαν την πατρίδα μακριά από τα σπίτια τους και ήταν εκεί για όσους την χολιαζόντουσαν. Αυτή, λοιπόν, ήταν η Κυρά των Μαρασιων. Μια γυναίκα που αξίζει να μάθουμε την ιστορία της και να την τιμάμε για όσα προσέφερε σε όλους εμάς.

Η κυρά της Ρω
«Δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά…» είναι ένας στίχος από ένα ελληνικό εμβατήριο και ταιριάζει απόλυτα στην Κυρά της Ρω. Η Δέσποινα Αχλαδιώτου μετακόμισε στο νησάκι της Ρω το 1927 μαζί με τον άντρα της και την μητέρα της, μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατο της. Ακόμη και όταν έχασε τον άντρα της το 1940 αλλά και τη μητέρα της, εκείνη παρέμεινε μόνη της στο νησί.

Κάθε πρωί ύψωνε την Ελληνική Σημαία και με τη δύση του ηλίου έκανε υποστολή. Προσέφερε τις υπηρεσίες στους στρατιώτες του Ιερού Λόχου κατά τη διάρκεια της κατοχής και παρέμεινε στο νησί ακόμα και όταν το Καστελόριζο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς. Ακόμη και όταν ερήμωσε το νησί, εκείνη έμεινε εκεί σαν φύλακας του Ελληνισμού για να σηκώνει την Ελληνική Σημαία και να προσφέρει τη βοήθεια της στους Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο στο νησί μετά τον βομβαρδισμό του αντιτορπιλικού «Παύλος Κουντουριώτης» από τα Γερμανικά στούκας.

Όμως ακόμη και όταν έγινε συνθηκολόγηση των Παρισίων στις 10 Φεβρουαρίου του 1947 και το νησί περιήλθε στην Ελλάδα, τα βάσανα της κυρά – Δέσποινας δεν τελείωσαν. Τον Αύγουστο του 1975, ένας Τούρκος δημοσιογράφος, ο Ομάρ Κασάρ μαζί με δυο ακόμη άτομα, εισηλθαν στο νησάκι της Ρω και εκμεταλλευόμενοι την απουσία της κυρά – Δέσποινας για λόγους υγείας, ύψωσαν στο νησί την τουρκική σημαία σ’ ένα κοντάρι τεσσάρων μέτρων. Όταν επέστρεψε στο νησί, η Κυρά της Ρω κατέβασε την σημαία τους και ύψωσε ξανά την Ελληνική Σημαία.

Η Κυρά της Ρω βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και από άλλους φορείς. Στις 23 Νοεμβρίου 1975 το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού για να τιμήσουν με μετάλλιο την Κυρά της Ρω για όσα προσέφερε στην Ελλάδα την περίοδο της κατοχής.

Απεβίωσε στις 13 Μαΐου του 1982 σε ηλικία 92 χρονών στο Καστελόριζο. Η σωρός της τάφηκε στο νησάκι της Ρω, σ’ εκείνο το μέρος που έζησε και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Σ’ εκείνο το μέρος που αγάπησε τόσο πολύ και αφιέρωσε τη ζωή της. Σ’ εκείνο το μέρος που έδειξε τι σημαίνει δύναμη ψυχής και αγάπη για την πατρίδα. Αυτή, λοιπόν, ήταν η Κυρά της Ρω και αξίζει να τη μνημονεύουμε μέχρι και σήμερα.

Πηγή: politismos.com