Κλείσιμο Χάρτη 

  Χάρτης/Αναζήτηση Συλλόγων 

Επίσκεψη σε Ιερά Μονή από την Ένωση Ρουμελιωτών Ν.Ιωνίας

Φυλή: Ρουμελιώτες

Έχετε κάποια απορία ή παρατήρηση για το παρόν περιεχόμενο; Θα χαρούμε να σας ακούσουμε!

«Ιατρόν και ποιμένα, Λουκά τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Αρχιερέα λαμπρόν, τον βαστάσαντα Χριστού τα θεία στίγματα, τας εξορίας, τα δεινά, εγκλεισμούς εν φυλακαίς, τας θλίψεις και τα ονείδη, τον επ εσχάτων φανέντα, εν Ρωσία νέον Αγιον..»

Απολυτίκιο
Ένα άκρως βιωματικό απογευματινό προσκύνημα πραγματοποίησαν 55 μέλη και φίλοι της Ένωσης Ρουμελιωτών Νέας Ιωνίας την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013 το απόγευμα στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σαγματά στο ομώνυμο όρος της Θήβας.

Επρόκειτο για μια επιθυμία πολλών να επισκεφθούμε έναν ιστορικό τόπο ο οποίος έχει συνδεθεί με τη θαυμαστή βιοτή και τα θαύματα του νεοφανούς Αγίου Λουκά, Επισκόπου Συμφερουπόλεως της Ουκρανίας. Στη σύντομη προσφώνησή του, ο Πρόεδρός μας κ. Θανάσης Ραφτόπουλος αφού καλωσόρισε μέλη και φίλους, ζήτησε προκαταβολικά συγνώμη από 30 περίπου πρόσωπα τα οποία δεν μπορέσαμε να έχουμε κοντά μας λόγω της δεδομένης χωρητικότητας του λεωφορείου.

Τόνισε, μεταξύ άλλων έχοντας κοντά του τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, κες. Βάσω Παφίλη, Βαγγελίτσα Λιτοσελίτη, Ελένη Τσιάμη, Ράνια Τσοπανά και τον κ. Κώστα Παπακωνσταντίνου, ότι «Σας ευχαριστούμε και σήμερα ως Σωματείο για τη μεγάλη και ανυπόκριτη αγάπη σας. Είμαστε σίγουροι ότι επισκεπτόμενοι την ιστορική Ιερά Μονή Σαγματά, θα δούμε, θα ακούσουμε, θα νιώσουμε τη Χάρη του Θεού.

Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός των εκδρομών αυτών. Να βοηθήσουν γενικότερα τον σημερινό άνθρωπο να συνειδητοποιήσει ότι το ζητούμενο στον αναγκαίο και ζωτικής σημασίας ελεύθερο χρόνο του είναι να βρει τον εαυτό του κι όχι να προσπαθεί να ξεφύγει από αυτόν. Να βρει τον εαυτό του που τον αλλοτριώνει η τύρβη της καθημερινότητας, να τον βρει με την χάρη των αγίων, με τις προσευχές των μοναχών.

Να τον βρει ανασαίνοντας τον καθαρό αέρα των κορυφαίων θαυμάτων. Να τον βρει περπατώντας στα χώματα όπου η χάρις του Κυρίου έλαμψε χάρις στην προσευχή των αγωνιζομένων στην πίστη και δικαίων Της. Είναι αλήθεια ότι σήμερα παρά ποτέ επιζητεί ο άνθρωπος, να ξεπεράσει τα όρια του χώρου της βιωτής του, να ξανοιχτεί στο άγνωστο, να επικοινωνήσει με τη χαρισματική εμπειρία και τα προϊόντα του πνεύματος άλλων λαών, να ψηλαφίσει το κόσμο της δημιουργίας και τα ίχνη της θεϊκής άκτιστης ενέργειας Του.

Αποκτά έτσι και δια του τρόπου αυτού επιπλέον συνείδηση της ευλογημένης παρουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο της δημιουργίας, δίνει ένα νόημα στο σκοπό που οφείλει να έχει ο κόσμος αυτός με τις όποιες δραστηριότητες μας και κατανοεί έτσι το του ψαλμωδού ότι : « …του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή » ( Ψαλ. 23, 1). Έτσι άλλωστε έζησε και ο Άγιος Λουκάς, Επίσκοπος Συμφερουπόλεως, έστω και αν τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα.

Γεννήθηκε[1] στις 14/27 Απριλίου 1877 στο Κέρτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Παίρνει το πτυχίο του με άριστα το 1903 και παρακολουθεί μαθήματα Οφθαλμολογίας. Το 1904, με το ξέσπασμα του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε ως χειρουργός με μεγάλη επιτυχία. Μετά το τέλος του πολέμου εργάζεται σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία.

ένωση ρουμελιωτών νέας ιωνίας  επίσκεψη σε ιερά μονή

Οι επιτυχίες του είναι τόσες πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού. Την ίδια εποχή μελετάει σχετικά με την τοπική αναισθησία και συντάσσει επιστημονικά άρθρα. Διαπρεπής στις εγχείρησης των οφθαλμών και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων. Το 1919 ο Βαλεντίν (το λαϊκό του όνομα) εκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Η ρωσική επανάσταση είχε ήδη αρχίσει και η εκκλησία βρέθηκε στο στόχαστρο του τότε καθεστώτος.

Ο Βαλεντίν ήταν πολύ πιστός και αυτό ήταν έκδηλο στον τρόπο που εργαζόταν. Μέσα στο χειρουργείο είχε κρεμασμένη μια εικόνα της Παναγίας. Πριν χειρουργήσει, άναβε το καντήλι, προσευχόταν λίγα λεπτά κι έπειτα με γάζες ποτισμένες στο ιώδιο σχημάτιζε το σταυρό στο σώμα του ασθενή. Τότε ζητούσε με «επισημότητα» το νυστέρι και ξεκινούσε την επέμβαση. Γι αυτή την εικόνα έδωσε μάχες με την τοπική εξουσία, για να παραμείνει στην θέση της.

Η χειροτονία του σε διάκονο έγινε στις 26 Ιανουαρίου 1921 και μια εβδομάδα αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Η κουρά του σε μοναχό έγινε κρυφά στο σπίτι του ιερέα-καθηγητή. Καταλληλότερο όνομα για το νέο επίσκοπο κρίθηκε εκείνο του αποστόλου, ευαγγελιστή, αγιογράφου και ιατρού Λουκά. Στη συνέχεια, ταξίδεψε ως το Πετζικέντ για να χειροτονηθεί επίσκοπος. Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και πολύ σύντομα ο επίσκοπος Λουκάς συνελήφθη.

Κατηγορήθηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Στη φυλακή είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει και το σύγγραμμά του «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων», το οποίο όμως δεν εκδόθηκε για πολλά χρόνια, παρόλη τη σημασία του για την ιατρική επιστήμη, επειδή ο συγγραφέας επέμενε να γράφει στο εξώφυλλο το αρχιερατικό του αξίωμα. Φυλακίζεται κάτω από άθλιες συνθήκες στη Μόσχα.

Εκεί διαπιστώνει τα πρώτα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας που θα τον συνοδεύσει σε όλη του τη ζωή. Παρ όλες τις κακουχίες, η συμπεριφορά του επισκόπου απέναντι σε όλους τους κρατουμένους προκαλούσε το σεβασμό ακόμα και των πιο αρνητικών. Σε όλους τους τόπους της εξορίας, παρά τις αντίξοες συνθήκες, δεν σταματούσε να χειρουργεί και να θεραπεύει ασθενείς.

Στο Γενισέισκ το 1924 επιχείρησε την πρώτη στον κόσμο μεταμόσχευση νεφρού από ζώο σε άνθρωπο. Κάποτε αναγκαζόταν να χειρουργεί με ένα σουγιά και αντί για ράμματα, χρησιμοποιούσε τρίχες από τα μαλλιά των ασθενών. Τo 1926 γύρισε στην Τασκένδη. Δυστυχώς εκεί αντιμετωπίζει τις συκοφαντίες ακόμη και συνεργατών του, γεγονός πού τον οδήγησε σε παραίτηση από την έδρα του επισκόπου.

Ενώ οι γιατροί βεβαίωναν πως η κατάσταση της υγείας του δεν το επιτρέπει, ο επίσκοπος Λουκάς αναχώρησε εξόριστος για τη Σιβηρία. Το καθεστώς τον εγκαθιστά στην πόλη Γενισέισκ, για να τον στείλει αργότερα ακόμη 2.000 χιλιόμετρα μακρύτερα στην πόλη Τουρουχάνσκ. Και στο νέο τόπο της εξορίας δεν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονταν, παρ όλες τις αντίξοες συνθήκες.

  ένωση ρουμελιωτών νέας ιωνίας  επίσκεψη σε ιερά μονή

Ο λαός του Τουρουχάνσκ τον περιέβαλε με πολλή αγάπη και σεβασμό. Αυτό ήταν αρκετό για τους άθεους που σχεδίασαν νέα εξορία για τον επίσκοπο-ιατρό. Αυτή τη φορά τον έστειλαν πέρα από τον Αρκτικό κύκλο, στο χωριό Πλάχινο, όπου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος δεν ανατέλλει. Η υγεία του επισκόπου είχε επιδεινωθεί και μια τέτοια εξορία ήταν πολύ επικίνδυνη για τη ζωή του.

Αυτός ήταν και ο σκοπός των διωκτών του. Εκεί, στο Πλάχινο, υπέφερε τα πάνδεινα, τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, όσο και λόγω της αντιμετώπισης από τους κατοίκους της περιοχής. Ευτυχώς, δύο μήνες αργότερα, με αιτία το θανάτου ενός αγρότη, οι κάτοικοι του Τουρουχάνσκ ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν την επιστροφή του επισκόπου. Οι αρχές δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσουν.

Έτσι ο επίσκοπος Λουκάς, που από όραμα είχε ειδοποιηθεί για το πέρας της δοκιμασίας του, επέστρεψε στο Τουρουχάνσκ και συνέχισε απερίσπαστος τις ασχολίες του για 8 ακόμη μήνες, μέχρι δηλαδή, το τέλος της εξορίας του. Μετά την ανάρρωσή του πέρασε μια μακρά περίοδο δοκιμασιών και περιπλανήσεων. Στην περίοδο αυτή της πνευματικής δοκιμασίας αρχίζει να χάνει την όραση από το αριστερό του μάτι λόγω αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς χιτώνα.

Επίσης, τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων Λοιμώξεων» εκδίδονται χωρίς να αναγραφεί το αξίωμά του. Εν καιρώ επανακτά την εσωτερική γαλήνη, που είχε στερηθεί, και περνά δύο χρόνια ηρεμίας και ειρήνης κοντά στα παιδιά του. Την περίοδο αυτή, εργάζεται στα νοσοκομεία του Κοτλάς, Αρχαγγέλου, Αντιζάντ, Τασκένδης όπου και δημιουργεί το πρώτο τμήμα πυογόνων λοιμώξεων σε όλη την Ε.Σ.Σ.Δ. Ο επίσκοπος Λουκάς ήταν 60 ετών, όταν συνελήφθη για τέταρτη φορά.

Υπέστη φοβερά βασανιστήρια και έμεινε στις φυλακές Τασκένδης για δύο χρόνια. Το 1939 εξορίστηκε και πάλι στη Σιβηρία και εργάζεται στο νοσοκομείο της μεγάλης Μούρτας. Όταν στις 21 Ιουνίου 1941 τα χιτλερικά στρατεύματα μπαίνουν στη Ρωσία, ο επίσκοπος-γιατρός, αν και εξόριστος, προσφέρεται εθελοντικά να εργαστεί για τη θεραπεία των τραυματιών.

Το κόμμα αναγνωρίζει την αξία του ως γιατρού και τον διορίζει αρχίατρο του στρατιωτικού νοσοκομείου 15-15 και σύμβουλο όλων των νοσοκομείων της περιοχής του Κρασνογιάρσκ. Παρ όλα αυτά οι συνθήκες είναι οικτρές ενώ παράλληλα δεν του αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό δικαίωμα. Το 1946 ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς βραβεύτηκε με το βραβείο Στάλιν για την ηρωική εργασία του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και για την μεγάλη προσφορά του στην ιατρική επιστήμη.

Στα 70 του χρόνια γίνεται αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Εκεί το έργο του είναι δύσκολο. Η φτώχεια έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναγκάζεται να ταΐζει καθημερινά, στο σπίτι του, τους άπορους της περιοχής. Στρέφει το ενδιαφέρον του στην εκκλησιαστική ζωή, καθώς τον αποκλείουν από κάθε επιστημονικό συνέδριο. Κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανοίξουν οι εκκλησίες, ενώ δεν σταματά να κηρύττει το λόγο του Θεού.

Παράλληλα εξασκεί το έργο του ιατρού προσφέροντας αναργύρως τις υπηρεσίες του στον πάσχοντα άνθρωπο. Ακολουθώντας το υπόδειγμα του Θεανθρώπου όλη του τη ζωή «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος». Το 1946 επιδεινώνεται η όρασή του, ενώ στις αρχές του 1956 τυφλώνεται οριστικά. Ο αρχιεπίσκοπος είναι ήδη 84 ετών. Διαισθάνεται πως το τέλος του πλησιάζει.

Τα Χριστούγεννα του 1960 λειτουργεί για τελευταία φορά και για τον καιρό που απομένει, περιορίζεται στο να κηρύττει. Τελικά την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961, ημέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες της Αγίας Ρωσίας, κοιμήθηκε ο αρχιεπίσκοπος-ιατρός Λουκάς Βόινο-Γιασενέτσκι. Παρά την έντονη αντίδραση της πολιτείας, η κηδεία του αρχιεπισκόπου έγινε με μεγαλοπρέπεια.

Χιλιάδες άνθρωποι παραβρέθηκαν στην κηδεία του και έψαλλαν, ενώ ο δρόμος μέχρι το κοιμητήριο ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα. Από τότε ο τάφος του έγινε «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Αμέτρητα τα θαύματα του. Το Νοέμβριο του 1995 η Ρωσική Εκκλησία προέβη στην επίσημη αγιοκατάταξη του αρχιεπισκόπου Λουκά. Η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 11 Ιουνίου, επέτειο της κοίμησής του.»

Στο καθολικό της Μονής είχαμε την ευλογία να μας καλωσορίσουν αλλά και να προσκυνήσουμε λείψανα δεκάδων Αγίων. Τελέστηκε αρτοκλασία, ευγενική προσφορά κυριών, υπέρ υγείας όλων των μελών και φίλων μας. Ακολούθως ο νέος καθηγούμενος μας ξενάγησε στο Μουσείο που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Λουκά και μας συγκλόνισε με λόγια οικοδομής και πνευματικής ανάτασης. Μας προσεφέρθη αβραμιαία φιλοξενία στον περίβολο της Μονής. Πλήρεις ευλογιών αναχωρήσαμε για την επιστροφή μας με μια μικρή στάση στη Σκάλα Ωρωπού.

Σημείωση: Υλικό αντλήσαμε από http://www.imtl.gr, ιστοσελίδα Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας

Με εκτίμηση,
Το Δ.Σ της Ενώσεως

Σχόλια Χρηστών

x

Δείτε Επίσης

Κοπή πίτας του Πολιτιστικού Συλλόγου Ασσήρου

Φωτογραφίες από την κοπή πίτας του Πολιτιστικού Συλλόγου Ασσήρου