Η ανεπάρκεια του χώρου να συντηρήσει τον πληθυσμό και η επιθυμία των κατοίκων να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης οδήγησαν αναγκαία στην αποδημία. Η Ήπειρος παρουσιάζει ανέκαθεν τους υψηλότερους δείκτες εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης. Αν συνεκτιμηθούν οι εθνικές περιπέτειες κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, γίνεται απόλυτα κατανοητή η διόγκωση του φαινομένου πριν από την απελευθέρωση. Ιδιαίτερα έντονη σημειώνεται η τάση των Ηπειρωτών για αποδημία κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα. Το ενδιαφέρον των μεταναστών προσείλκυε η Κωνσταντινούπολη, η Αίγυπτος, οι παραδουνάβιες ηγεμονίες και άλλες παροικίες της Ευρώπης, αλλά και η ελεύθερη Ελλάδα.
Ταυτόχρονα στους τόπους εγκατάστασης ιδρύονται σωματεία , κυρίως φιλεκπαιδευτικά, αδελφότητες φιλανθρωπικές και λέσχες πνευματικές και πολιτιστικές.
Έναν από τους κύριους σταθμούς στις μετακινήσεις των ταξιδιωτών αποτελούσε το λιμάνι του Πειραιά, το επίνειο της νέας πρωτεύουσας του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Στην πόλη του Πειραιά, οικοδομημένη με βάση το θαυμάσιο ρυμοτομικό σχέδιο του αρχαίου πολεοδόμου Ιππόδαμου, κατά τον 19ο αιώνα αναπτύσσονται οι πρώτες μορφές της σύγχρονης βιομηχανικής παραγωγής. Το αμυντικό και εμπορικό λιμάνι της λαμπρότερης δημοκρατίας, όπου εισάγονται «εκ πάσης γης τά πάντα», εξελίσσεται σε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Μεσογείου.
Αρκετοί επιλέγουν την πόλη για μόνιμη εγκατάσταση και παίρνουν ενεργό μέρος στην οικονομική αναβάθμιση του τόπου. Ένα μωσαϊκό ανθρώπων , Χιώτες, Υδραίοι, Σαμιώτες, Κρητικοί, Μανιάτες, Ηπειρώτες συρρέουν στη ραγδαία αναπτυσσόμενη πόλη. Εγκαθίστανται και δένονται με τον Πειραιά, αλλά διατηρούν παράλληλα τις μνήμες και τα χαρακτηριστικά από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους.
Η συνείδηση της κοινής καταγωγής και η επιθυμία να βοηθήσουν παντοιοτρόπως την υπόδουλη ακόμα πατρίδα ωθούν τους Ηπειρώτες του Πειραιά οργανωθούν. Στις 3 Ιουνίου 1886 ιδρύεται η «Φιλανθρωπική Αδελφότης των εν Πειραιεί Ηπειρωτών», στα καθήκοντα της οποίας συμπεριλαμβάνεται η ενίσχυση της εκπαίδευσης στην Ήπειρο, αλλά και η απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.
Στις 3 Ιουνίου 1899 η Αδελφότητα μετονομάζεται σε Ηπειρώτικο Σύνδεσμο εν Πειραιεί, ο οποίος αναπτύσσει δραστηριότητα μέχρι το 1923. Επί διετία πέφτει σε αδράνεια και αναζωπυρώνεται το 1925. Το Δ.Σ του Ηπειρώτικου Συνδέσμου Πειραιώς και Αθηνών υπόσχεται ότι μέλημά του θα αποτελέσει η οικοδόμηση Ηπειρώτικου Μεγάρου και Ηπειρώτικης Λέσχης, η επικοινωνία με τις Ηπειρώτικες κοινότητες , η συνεργασία με τους Ηπειρώτες πολιτευτές, η οργάνωση επισκέψεων στην Ήπειρο, η οργάνωση εταιρείας Ηπειρωτικών μελετών, η ενίσχυση του Ηπειρωτικού τύπου, η οργάνωση Γραφείου πληροφοριών «υπέρ της Ηπείρου και των Ηπειρωτικών συμφερόντων».
Στις αρχές Δεκεμβρίου 1928, ο Ηπειρωτικός Σύνδεσμος Πειραιώς αποφασίζει την ανοικοδόμηση της Ηπειρώτικης Λέσχης στο ιδιόκτητο οικόπεδό του, στην οδό Φίλωνος. Για το σκοπό αυτό με απόφαση του Υπουργού Πρόνοιας συγκροτήθηκε επιτροπή εράνου με Πρόεδρο τον Επίσκοπο Άνθιμο Τσάτσο, αντιπρόεδρο τον Ηπειρώτη γιατρό Γεώργιο Ματσόπουλο, ο οποίος απετέλεσε και την ψυχή της Ερανικής Επιτροπής, Γενικό Γραμματέα τον διαπρεπή δικηγόρο Γεώργιο Ποταμιανό κ.λ. Μέλη, ενέργεια που δείχνει τη βαθιά εκτίμηση της Πειραϊκής κοινωνίας προς την ακμαία Ηπειρωτική παροικία του επινείου, καθώς και την πρόθυμη ανταπόκρισή της στο αίτημα για απόκτηση ιδιόκτητης Ηπειρωτικής Στέγης, της πρώτης που αναφέρεται στην Αττική.
Στα μέσα Απριλίου 1932 έγιναν τα εγκαίνια της Λέσχης, ενός ωραίου νεοκλασικού κτηρίου, πραγματικού κοσμήματος για την πόλη. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο εξ Ηπείρου διαπρεπής Πειραιώτης δικηγόρος και συγγραφέας Δημήτριος Ζώτος.
Ο Ηπειρωτικός Σύνδεσμος Πειραιώς ανταποκρινόμενος στους στόχους του συνέχισε τη δραστηριότητα του μέχρι τις 7 Σεπτεμβρίου 1999, οπότε ισχυρός σεισμός επέφερε ζημιές στο κτήριο. Μέλημα του Ηπειρωτικού Συνδέσμου Πειραιώς γίνεται πλέον η αποκατάσταση των ζημιών και η επαναφορά του κτηρίου στην προηγούμενη μορφή του. Για το σκοπό αυτό διατέθηκαν όλα τα χρηματικά αποθέματα του Συνδέσμου και επιπλέον προσφορές Ηπειρωτών και μη, ιδιωτών και επιχειρηματιών.
Το ανακαινισμένο και νεοκλασικό κτήριο εγκαινιάσθηκε στις 18 Ιουνίου 2006, 120 χρόνια από την ίδρυση του Συνδέσμου και η εκδήλωση γνωστοποιήθηκε ευρέως με Δελτίο Τύπου.