-Season 1, Επεισόδιο 1-
Για τα κλαρίνα θα σου μιλήσω, εκείνα που όταν κάποιοι τ’ακούνε, έστω και σαν λέξη, ξυνίζουν.. Ας πάρουμε, τα πράγματα από την αρχή. Ήμουν τις προάλλες που λες, σε μία παρέα. Έτυχε να αναφερθώ στο ότι ασχολούμαι με τους παραδοσιακούς χορούς τα τελευταία χρόνια. Εκεί ήταν μία κυρία η οποία μόλις με άκουσε με ρώτησε με απαξίωση “
μα καλά νέα κοπέλα, κλαρίνα ακούς;” Της εξήγησα ψύχραιμα (όσο μπορούσα βέβαια) ότι δεν ειναι ακριβώς έτσι. Είχαμε και συνέχεια “
και τι μαθαίνετε πια τόσα χρόνια; Τα ίδια και τα ίδια;” και συνέχισα εξηγώντας της πώς πέρα από τους αμέτρητους ελληνικούς χορούς, μαθαίνουμε και το ύφος, και τις φιγούρες, και την ιστορία τους, και τα έθιμα του εκάστοτε τόπου και άλλα πολλά. Δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον, αντιθέτως σα να μην της είπα τίποτε από τα παραπάνω, συνέχισε λέγοντας ότι εκείνη μαθαίνει μόνο ξένους χορούς γιατί “τα ελληνικά”, δεν είναι του γούστου της.
Είμαι ανοιχτόμυαλη, δέχομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένες, μουσικές προτιμήσεις. Άλλωστε δεν χρειάζεται ν’αρέσουν όλα σε όλους. Δεν δέχομαι όμως να υποτιμούν αυτό που αρέσει σε εμένα. Εν ολίγοις, τα πάντα είναι θέμα αλληλοσεβασμού, σέβομαι ότι δεν σου αρέσουν τα κλαρίνα, πρέπει να σεβαστείς το γεγονός ότι αρέσουν σ’εμένα, σέβομαι ότι δεν σου αρέσουν οι παραδοσιακοί χοροί, πρέπει να σεβαστείς το γεγονός ότι αρέσουν σ’εμένα, και πάει λέγοντας.
Και τελοσπάντων προς τι αυτή η ξυνίλα με τα κλαρίνα; Είναι κάτι που παρατηρώ γενικότερα, ακόμη και σε ανθρώπους που ασχολούνται με τους παραδοσιακούς χορούς “-
Πάμε στο τάδε σεμινάριο; -Όχι μωρέ, η περιοχή που θα διδάξουν έχει πολύ κλαρίνο.” Ίσως εμένα να μου φαίνεται τόσο άσχημο, και κάπως να νευριάζω δεν σου κρύβω, που όλοι αντιμετωπίζουν κατ’αυτόν τον τρόπο το παραδοσιακό μουσικό όργανο που με συντροφεύει από τα παιδικά μου χρόνια στα πανηγύρια του χωριού μου, στα ακούσματά μου, στην διασκέδασή μου, στο σεβντά μου, στα γλέντια μου.. Γιατί στο νησί μου, στην Χίο, το κλαρίνο είναι η μουσική μας παράδοση. Είμαστε από τα λίγα νησιά που το έχουμε στα γλέντια μας (και στην Πάρο μέχρι πριν κάποια χρόνια απ’όσο έχω διαβάσει υπήρχε, δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμη) και δε νοείται δικό μας πανηγύρι χωρίς αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχει ενταχθεί το βιολί και το ούτι στις ορχήστρες μας.
Παιδιά, θυμάμαι, ανήμερα του πανηγυριού του Αγίου Μάμα (στις 2 Σεπτεμβρίου), μέναμε ξύπνια μέχρι τα ξημερώματα να χορεύουμε, να παίζουμε, ν’ακούμε τα κλαρίνα γιατί μας άρεσαν, γιατί το θέλαμε, γιατί μας άφηναν οι γονείς μας ξύπνια μέχρι άργα να γυρνοβολάμε εκεί γύρω-τριγύρω και ν’αντιγράφουμε αυτά που έκαναν οι μεγάλοι. Αχ και πόσο τους ευγνωμονώ τώρα που το έκαναν! Γιατί ζήσαμε εποχές αληθινών γλεντιών, αληθινών μερακλήδων, αληθινών χορευτών, γεμίσαμε εικόνες σπάνιες και ακούσματα από χορευτές και μουσικούς που δεν υπάρχουν πια. Δεν θα σου αναλύσω τώρα το σκεπτικό μου για το πόσο έχουν αλλάξει τα πανηγύρια του τόπου μου, το ότι έχει χαθεί το παραδοσιακό στοιχείο και πλέον οι μεγάλοι άνθρωποι, οι μερακλήδες, που κάποτε έμεναν μέχρι το ξημέρωμα να λένε αμανέδες και να χορεύουν με εκείνον τον μοναδικό τρόπο που σε μάγευε, δεν πατούν πια το πόδι τους στα πανηγύρια. Γι’αυτό θα σου μιλήσω σε επόμενο άρθρο.
Θα σου πω απλά ότι τα κλαρίνα, είτε αναφέρεσαι σε αυτά σαν μουσικά όργανα, είτε σαν ελληνική παράδοση, είναι παρεξηγημένα. Άνοιξε τους ορίζοντές σου και ένταξέ τα στις προτιμήσεις σου, θα δεις στο τέλος ότι τα αδίκησες. Παρακάτω σου παραθέτω ένα Video Gallery με διάφορα αγαπημένα μου κομμάτια που περιέχουν κλαρίνο για να το δεις αλλιώτικα. Στο πρώτο video θ’ακούσεις τον Μανώλη Φωτεινό, τον δεξιοτέχνη στο κλαρίνο που άφησε το μουσικό του στίγμα στην Χίο και όχι μόνο. Ακολουθούν κάποιοι αγαπημένοι μου μουσικοί και δεξιοτέχνες στο κλαρίνο απλά και μόνο για να σου δείξω το μεγαλείο αυτού του παραδοσιακού μουσικού οργάνου ..