Σε μια καλοκαιρινή συνάντηση με την Άννα Θεολόγου, από το Τόποι & Τρόποι, δέχτηκα την πολύ τιμητική πρόταση να συνεργαστούμε και να γίνω και εγώ μέλος αυτής της ωραίας ομάδας. Αμέσως ακολούθησε η δεύτερη πρόταση της Άννας- να κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Αντωνάκη Ζουλό. Φυσικά, δεν μπορούσα να αρνηθώ.
Δεν έτυχε να τον γνωρίσω ποτέ από κοντά, πέρα από το διαδίκτυο και την τηλεόραση. Καθώς προχωρούσαν οι συνεντεύξεις, όλοι είχαν να μου πουν μόνο καλά λόγια για εκείνον ۠ ήθελαν όλοι να τον έχουν παππού, πατέρα, θείο, αδερφό, φίλο.
Ο Αντωνάκης Ζουλός γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1.10.1939 και μεγάλωσε στην Κρεμαστή, περιοχή της Κέας-Τζιας.
Από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Τζιας, ο Αντωνάκης Ζουλός πρόσφερε πολλά στο νησί και ήταν πάντα μπροστά για το καλό όλων, όταν επρόκειτο για θέματα του τόπου του, διατελώντας σε διάφορες θέσεις στο δημοτικό συμβούλιο του νησιού. Γνώριζε τα προβλήματα και πρόσφερε λύσεις.
Ήταν πανταχού παρών. Κοινωνικός, θετικός, καλοσυνάτος, είχε πάντα μια καλή κουβέντα να πει για τον καθένα. Ο κόσμος τον αγαπούσε πολύ και τον προτιμούσαν όλοι για τα γλέντια τους. Στα πανηγύρια του νησιού έπαιζε ακούραστα με την καρδιά του και πετύχαινε για τον καθένα το κατάλληλο τετράστιχο και αμανέ. «Δε στα ‘παιρνε ˙ του τα πετούσες εσύ». Ήξερε πώς χορεύει ο καθένας και ο Αντωνάκης άλλαζε τον χορό για να τον προσαρμόσει στον χορευτή. «Σε έκανε να απολαμβάνεις τη στιγμή και την παρέα». Γινόταν παρέα με τον κόσμο στο γλέντι- «γλέντησε με τους ανθρώπους, για τους ανθρώπους». Ήταν ο Αντωνάκης τους, ο καθένας τον ήθελε δικό του.
Με τον παπά του χωριού πήγαινανμαζί στα πανηγύρια– ο Αντωνάκης ως ψάλτης- και μετά επισκέπτονταν τα σπίτια του χωριού για το γλέντι.
Επιβλητική παρουσία, οξυδερκής, πηγαίος και με φοβερή αντίληψη– ο,τιδήποτε άκουγε μπορούσε να το παίξει με το βιολί του, το προσάρμοζε στα μέτρα του και το έκανε δικό του.
Η αγάπη του για τη μουσική είχε φανεί από νωρίς. Στα 6 του χρόνια έκοψε μια κολοκύθα στη μέση, και με μία πετονιά την έκανε μπουζούκι. Στα 16 του χρόνια μετατρέπει ένα φλασκί σε βιολί και μάλιστα με χορδές από σύρμα. Το 1956 αγοράζει το πρώτο του βιολί.
Ο Αντωνάκης Ζουλός ήταν αυτοδίδακτος. Ξεχώριζε για τον αυτοσχεδιασμό, την αμεσότητα και την απλότητα στο παίξιμό του. Ποτέ δεν έπαιζε με τον ίδιο τρόπο στα γλέντια. Πάνω από 3.500 γλέντια καταγεγραμμένα στο σημειωματάριο του, ονομαστικά το πού και πότε, γεγονός που μαρτυρά την αγάπη και το μεράκι του για τη δουλειά του. Αυτός που έπαιζε δίπλα του, αρχάριος ή φτασμένος μουσικός, ένιωθε ότι τον σέβεται. Βοηθούσε όλους τους νέους οργανοπαίχτες που είχαν την τύχη να παίξουν δίπλα του.
Ο Αντωνάκης Ζουλός έφυγε από τη ζωή την 1η Νοεμβρίου του 2018
Έφυγε, όπως μου είπαν όλοι, όρθιος και χορτασμένος από τη ζωή, μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις, γλέντια, αμανέδες, τετράστιχα τα οποία είναι αποθηκευμένα όχι μόνο στο μυαλό αλλά κυρίως στην καρδιά του κάθε χορευτή, του κάθε μουσικού και όλων όσοι τον έζησαν. Χαρακτηριστικά τα λόγια του κου Νίκου Περδικάρη, αδελφού του Παναγιώτη Περδικάρη με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Αντωνάκης Ζουλός: «Παναγιώτη, για να καταλάβεις τί ήταν ο Αντωνάκης, θα σου πω αυτό ˙ η Ελλάδα είχε τον Καζαντζίδη και η Τζια τον Αντωνάκη».
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι ο άνθρωπος αυτός έγινε ο θρύλος της μουσικής παράδοσης της Τζιας και κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές των ανθρώπων της. Εύχομαι τα νέα παιδιά της Τζιας να συνεχίσουν το έργο του και να τον θυμούνται όπως ήταν πάντα: γλεντζές, κιμπάρης, λεβέντης, μερακλής ˙ ο Αντωνάκης τους.
Ευχαριστίες
Γι’ αυτές τις μοναδικές συνεντεύξεις, νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους εσάς που με βοηθήσατε και μου μιλήσατε γι’ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο.
Θερμές ευχαριστίες,
στον αγαπημένο φίλο Δημήτρη Κοζαδίνο για την αμέριστη βοήθειά του στη διεξαγωγή των συνεντεύξεων αλλά και για τη φιλοξενία του στην όμορφη Τζια,
στον Γιάννη Σέρβο για τη στήριξή του, την πίστη του γι’ αυτή τη δουλειά και για την παραχώρηση των αρχείων του (όλες οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από εκεί)
στον Κανέλλο Κανελλόπουλο για το υπέροχο video που μου έδωσε με τον Αντωνάκη Ζουλό να χορεύει
στον αγαπημένο Γιώργο Λιάρο που μου παραχώρησε το βίντεο από την παράσταση του Αυτοσχεδιά-Ζω
στον δάσκαλο Βασίλη Καρφή για το βίντεο από το τελευταίο γλέντι του Αντώνη Ζουλού στην Τζια
στον Μπάμπη Σαϊτάνη, για το μοντάζ και την εκπληκτική δουλειά του και τις ώρες που περάσαμε μαζί για να βγει το τέλειο αποτελεσμα
σε όλους όσοι με δέχτηκαν, με εμπιστεύτηκαν και μου άνοιξαν την καρδιά τους για τον Αντωνάκη Ζουλό.
Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στο site Τόποι & Τρόποι για τη φιλοξενία και στην Άννα Θεολόγου για την υπομονή και την εμπιστοσύνη της
Γεννήθηκα στον Άλιμο στις 8 Μαρτίου 1994. Θυμάμαι τον εαυτό μου να χορεύει από μικρό παιδί, όταν σε ηλικία 4 χρονών άκουσα την πρώτη μου κασέτα και είδα τα αδέλφια μου να χορεύουν. Από τότε «κόλλησα το μικρόβιο» και γράφτηκα στον πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής μου. Στήριγμα και παράδειγμά μου τα αδέλφια μου, ο Γιώργος και ο Φώτης, χοροδιδάσκαλοι πλέον και οι δύο, που με γαλούχησαν ο καθένας με τον δικό του χορευτικό χαρακτήρα. Τελείωσα το Μουσικό Σχολείο Αλίμου, με ατομικό όργανο το σαξόφωνο. Είμαι μέλος της χορευτικής ομάδας του Λαογραφικού Μουσικοχορευτικού Ομίλου Γλυφάδας «Χοροστάσι», το οποίο από το 2004 συμμετέχει ανελλιπώς σε διάφορες μουσικοχορευτικές παραστάσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είμαι επίσης μέλος της Ορχήστρας Χάλκινων Πνευστών “Bronza Banda”, η οποία δίνει συναυλίες παραδοσιακής μουσικής και συμμετέχει σε διάφορα γλέντια και εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα.
Επί του παρόντος, εργάζομαι ως νοσηλευτής σε ιδιωτική κλινική.
Καταχώρηση Συλλόγου
Τόποι και Τρόποι Πολιτιστικοί Σύλλογοι, Ελληνική Παράδοση, Ήθη και Έθιμα από όλη την Ελλάδα, Ελληνική Πολιτιστική Παράδοση.
Σε μια καλοκαιρινή συνάντηση με την Άννα Θεολόγου, από το Τόποι & Τρόποι, δέχτηκα την πολύ τιμητική πρόταση να συνεργαστούμε και να γίνω και εγώ μέλος αυτής της ωραίας ομάδας. Αμέσως ακολούθησε η δεύτερη πρόταση της Άννας- να κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Αντωνάκη Ζουλό. Φυσικά, δεν μπορούσα να αρνηθώ.
Ήταν πανταχού παρών. Κοινωνικός, θετικός, καλοσυνάτος, είχε πάντα μια καλή κουβέντα να πει για τον καθένα. Ο κόσμος τον αγαπούσε πολύ και τον προτιμούσαν όλοι για τα γλέντια τους. Στα πανηγύρια του νησιού έπαιζε ακούραστα με την καρδιά του και πετύχαινε για τον καθένα το κατάλληλο τετράστιχο και αμανέ. «Δε στα ‘παιρνε ˙ του τα πετούσες εσύ». Ήξερε πώς χορεύει ο καθένας και ο Αντωνάκης άλλαζε τον χορό για να τον προσαρμόσει στον χορευτή. «Σε έκανε να απολαμβάνεις τη στιγμή και την παρέα». Γινόταν παρέα με τον κόσμο στο γλέντι- «γλέντησε με τους ανθρώπους, για τους ανθρώπους». Ήταν ο Αντωνάκης τους, ο καθένας τον ήθελε δικό του.
Ο Αντωνάκης Ζουλός ήταν αυτοδίδακτος. Ξεχώριζε για τον αυτοσχεδιασμό, την αμεσότητα και την απλότητα στο παίξιμό του. Ποτέ δεν έπαιζε με τον ίδιο τρόπο στα γλέντια. Πάνω από 3.500 γλέντια καταγεγραμμένα στο σημειωματάριο του, ονομαστικά το πού και πότε, γεγονός που μαρτυρά την αγάπη και το μεράκι του για τη δουλειά του. Αυτός που έπαιζε δίπλα του, αρχάριος ή φτασμένος μουσικός, ένιωθε ότι τον σέβεται. Βοηθούσε όλους τους νέους οργανοπαίχτες που είχαν την τύχη να παίξουν δίπλα του.
Έφυγε, όπως μου είπαν όλοι, όρθιος και χορτασμένος από τη ζωή, μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις, γλέντια, αμανέδες, τετράστιχα τα οποία είναι αποθηκευμένα όχι μόνο στο μυαλό αλλά κυρίως στην καρδιά του κάθε χορευτή, του κάθε μουσικού και όλων όσοι τον έζησαν. Χαρακτηριστικά τα λόγια του κου Νίκου Περδικάρη, αδελφού του Παναγιώτη Περδικάρη με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Αντωνάκης Ζουλός: «Παναγιώτη, για να καταλάβεις τί ήταν ο Αντωνάκης, θα σου πω αυτό ˙ η Ελλάδα είχε τον Καζαντζίδη και η Τζια τον Αντωνάκη».
