Ερήνη που’σουν το πουρνό
που’σουν το μεσημέρι
Που’σουν το ηλιοβασίλεμα
νερατζοφιλημένη
Μάνα νερό δεν είχαμε
μανά διψά την είχα
Και πιάνω το αργυροσταμνί
το μαστραπά στο χέρι
Και πάω στην αγιά πηγή
να πιω και να γεμίσω
Κι απού πια για που γέμισα
κι απού θελα να φύγω
Βρισκώ το νιο και κίθεντο
στη βρύση και κοιμάτο
Για σήκου νιε να πιεις νερό
να φας και αφράτο μήλο
Να μυριστείς βασιλικό
ν’αναστηθεί η ψυχή σου
Και πήραν τ’άστρι το νερό
τα νέφη το πηγάδι
Πηράν και το σταμνάκι μου
οι νυχτοπαρωρίτες