Σηλυβρία

Η Σηλυβρία ή Σηλυμβρία (σημερινή πόλη: Silivri) ήταν αρχαία πόλη της Ανατολικής Θράκης επί της Προποντίδας, και έδρα της ιστορικής Μητροπόλεως Σηλυβρίας. Βρίσκεται κοντά στην Κωνσταντινούπολη, της οποίας και ήταν προπύργιο κατά τα βυζαντινά χρόνια. Ωστόσο, η κατάληξη -βρία, η οποία έχει αρχαία θρακική ρίζα, υποδηλώνει ότι η περιοχή κατοικούνταν από την αρχαιότητα.

Αρχαία Ελλάδα και Ρωμαίοι

Κατά τον Στράβωνα, «ωνομάσθη Σηλυμβρία από του Σήλυος», ενώ από εκεί καταγόταν και ο Ηρόδικος, αρχαίος Έλληνας ιατρός και δάσκαλος του Ιπποκράτη. Ο Σκύμνος ο Χίος αναφέρει ότι ήταν αποικία Μεγαρέων, η οποία ιδρύθηκε περίπου το 675 π.Χ. Η Σηλυβρία από την αρχαιότητα αποτέλεσε εμπορικό κέντρο για τη γύρω περιοχή. Το 410 π.Χ. κατελήφθη από τον Αλκιβιάδη με προδοσία και έκτοτε παρέμεινε σύμμαχος των Αθηναίων μέχρι την κατάληψή της το 342 π.Χ. από το Φίλιππο Β’ το Μακεδόνα. Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιήλθε υπό την εξουσία του Λυσίμαχου, βασιλιά της Θράκης, κι αργότερα των Ρωμαίων.

Από τη Σηλυβρία σώζονται αργυρά νομίσματα, τα οποία χρονολογούνται γύρω στο 509-450 π.Χ. Στο μπροστινό τους μέρος φέρουν την επιγραφή ΣΑ και δείχνουν έναν κόκορα, ενώ στην αντίθετη πλευρά ένα τετράγωνο σχεδιασμένο και διαιρεμένο σε 4 μικρότερα.

Βυζάντιο

Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Σηλυβρία ήταν γνωστή με την ονομασία Ευδοξιούπολις, προς τιμήν της Ευδοκίας, συζύγου του Αυτοκράτορα Αρκάδιου (395-408). Το 479 κατελήφθη από τον Θεοδώριχο των Οστρογότθων, ενώ το 805 από το Βούλγαρο ηγεμόνα Κρούμο. Στα τέλη του 9ου αιώνα, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ’ ο Μέθυσος έχτισε ένα κάστρο, ερείπια του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα, προκειμένου να προστατέψει την πόλη από Σαρακηνούς πειρατές και άλλους εχθρούς.

Το 1082, ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός επέτρεψε στους Ενετούς να μετατρέψουν την πόλη σε εμπορική αποικία. Μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος μετέφερε στη Σηλυβρία τα οστά του Βασίλειου Β’ του Βουλγαροκτόνου. Κατά το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Σηλυβρία ήταν μια από τις λίγες περιοχές που άντεξαν περισσότερο στην οθωμανική πολιορκία, μέχρι και την τελική πτώση της πόλης το Μάρτιο του 1453.

20ός αιώνας και η σύγχρονη πόλη

Στον καιρό της οθωμανικής κατοχής, η Σηλυβρία διατήρησε το ελληνικό στοιχείο και το εμπόριο της ανθούσε. Κατά την ελληνική κυριαρχία στην Ανατολική Θράκη μετά τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), η Σηλυβρία ήταν η έδρα του νομού Ραιδεστού και είχε 4.500 κατοίκους, που ασχολούνταν με την αλιεία, τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Κατά την ανταλλαγή πληθυσμών στην Ανατολική Θράκη, οι κάτοικοι της Σηλυβρίας κατέφυγαν στην Ελλάδα κυρίως στις πόλεις της Μακεδονίας, όπως η Θεσσαλονίκη και η Καβάλα.

Σύμφωνα με δημογραφικά στοιχεία (1990), η σύγχρονη πόλη έχει πληθυσμό περίπου 78.000 κατοίκων. Επίσης, λόγω της μικρής απόστασης της πόλης από την Κωνσταντινούπολη, πολλοί κάτοικοι της πρωτεύουσας έχουν εκεί τις παραθεριστικές κατοικίες τους.