Μπενίτσες

Δώδεκα χιλιόμετρα νότια της πόλης της Κέρκυρας βρίσκεται το γραφικό ψαροχώρι της Μπενίτσας. Το όνομα του συναντάται για πρώτη φορά σε αρχειακό τεκμήριο στα 1469, από τα νερά των πηγών που ξεκινάμε από τα ασβεστολιθικά πετρώματα των βουνών των Αγίων Δέκα και του Σταυρού και καταλήγουν «τυλιγμένα» σε δυο ποταμάκια, έδωσαν τοποθεσία την ονομασία Πηνίτισσαι – Πηνίτσαι – Μπενίτσαι (αρχαιοελληνικό πηνίο). Πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές έφεραν στο φώς ερείπια ρωμαϊκών θερμών λουτρών, σε σχετικά καλή κατάσταση.

Οι κυριότερες ασχολίες των κατοίκων του συνιστάτε: στην αλιεία, στην εκμετάλλευση μεγάλου αριθμού εσπεριδοειδών (λεμονιών, πορτοκαλιών κ.α.), ιδιαίτερα καρποφόρων χάρη στα άφθονα νερά της περιοχής, στην ελαιοπαραγωγή, και στη λειτουργία πολλών νερόμυλων στο ορεινό τμήμα του χωριού (μαρτυρούνται είκοσι δυο στις αρχές του 19ου αιώνα), όπου άλεθαν οι κάτοικοι της πόλης της Κέρκυρας και των γύρω χωριών. Το καλό κλίμα και οι φυσικές ομορφιές του χωριού προσέλκυσαν ήδη από τις αρχές του αιώνα αρκετούς τουρίστες. Μόλις την τελευταία εικοσαετία ο τουρισμός άρχισε να υποκαθιστά τις υπόλοιπες πηγές εισοδήματος του χωριού και να αποτελεί το κύριο, πλέον, επάγγελμα της πλειοψηφίας των κατοίκων.

Ο πληθυσμός του χωριού που σήμερα αποτελείται από 800 περίπου ψυχές, κατά τις απογραφές της περιόδου της Ενετοκρατίας δεν ξεπέρασε τους 250 κατοίκους ενώ από το 1900 έως το 1981 κυμάνθηκε από τους 416 έως τους 800 κατοίκους. Η γεωγραφική του θέση, απέναντι και σε πολύ μικρή απόσταση από τις ηπειρωτικές ακτές, συνετέλεσε στην προσέλκυση μεγάλου αριθμού Ηπειρωτών, που έσπευσαν να εγκαταλείψουν την τουρκοκρατούμενη πατρίδα τους, αναζητώντας καλύτερη τύχη στη βενετική Κέρκυρα. Σημαντικό μέρος των σημερινών κατοίκων του χωριού έλκει την καταγωγή του από την Ήπειρο, ειδικότερα δε από το Σούλι. Μετά την κατάκτησή του από τον Αλή Πασά, σε δύο χρονικές περιόδους, στα 1804 και 1821, αρκετοί Σουλιώτες εγκαταστάθηκαν κατά μήκος της ακτογραμμής νοτίως της πόλης της Κέρκυρας. Ονόματα Μπενιτσιωτών, Μπέλλος, Μαρτζώκας, Ζήκος, Ναστούλης κ.α., μας θυμίζουν αυτόν τον εποικισμό.

Η τυπική του σημασία, ως παραθαλάσσιου οικισμού, στο θαλάσσιο δρόμο για το λιμάνι της Κέρκυρας δεν ξεπεράστηκε από γεγονότα ιδιαίτερης σπουδαιότητας.Οι Μπενιτσιώτες ήταν εύκολο θύμα στις άγριες διαθέσεις κάθε τουριστικής επίθεσης στο νησί, αλλα και οποιουδήποτε τολμούσε να πλήξει την ήδη δύσκολη ζωή ενός απροστάτευτου παράκτιου χωριού της Κέρκυρας.Έτσι γνωρίζουμε τις σοβαρές καταστροφές που υπέστη όταν οι Οθωμανοί πολιορκούσαν το κερκυραϊκό κάστρο το 1537, 1571 και το 1716. Το 1917 εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα ο σερβικός στρατός και η εξόριστη σερβική κυβέρνηση. Αρκετοί στρατιώτες και αξιωματικοί έμειναν στις Μπενίτσες, όπου στήθηκε και το πρόχειρο νοσοκομείο τους στην τοποθεσία Άγιος Στέφανος.

Μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, το 1864, η Μπενίτσα αποτέλεσε μέρος του Δήμου Χρυσιδέων με έδρα το Γαστούρι, ενώ το 1869 εντάθηκε στο Δήμο Μεσοχωριτών, με έδρα τους Καστελλάνους Μέσης. Ο τελευταίος δήμος αναβίωσε στη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής και ως το τέλος του πολέμου. Απο το 1912 υπήχθη στην Κοινότητα Γαστορίου έως το έτος 1928, οπότε έγινε αυτόνομη κοινότητα. Από τον Οκτώβριο του 1998 αποτελεί τμήμα του Δήμου Αχιλλείων.