Αφιερώνοντας λίγο χρόνο κάποιος στη μουσική παράδοση της Μακεδονίας, ερευνώντας τα τραγούδια της κάθε περιοχής, δε θα μπορούσε να μην σταθεί στην ιδιαιτερότητα, στη μοναδικότητα της εκτέλεσης των ντόπιων τραγουδίων από τον Γιαννάκη Ζλατάνη ο οποίος με το κλαρίνο του σε γυρίζει πίσω στο χρόνο με την αυθεντικότητα της όποιας μελωδίας του ζητηθεί να παίξει. Ο “Γιαννάκης” Ζλατάνης γεννήθηκε το 1948 στην Πλατάνη Εδέσσης. Ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία (σχεδόν 10 χρονών) την ενασχόληση του με τη μουσική παίζοντας νταούλι και όπως μου δήλωσε κι ο ίδιος σε ένα ταξίδι που κάναμε πρόσφατα στο εξωτερικό:
“δε γίνεται να παίξεις κλαρίνο άμα δεν έχεις μάθει πρώτα καλά νταούλι .. Να παίξω εγώ τη κάσα να πάθεις πλάκα .. κι όποιος παίζει μαζί μου κάσα πρέπει να ακούει ..”
Κάπου στα 13-14 ξεκίνησε να παίζει κλαρίνο και δημιούργησε σιγά σιγά τη πρώτη του μπάντα. Με τα χρόνια άρχισε να γίνεται ολοένα και περισσότερο αναγνωρίσιμος παίζοντας σε εκατοντάδες γλέντια και γάμους. Δάσκαλος του (ή ίσως ένας από αυτούς) ο εξίσου γνωστός “Γιουρούκης” από τη Σκύδρα. Ο Γιαννάκης έμαθε να παίζει τα τοπικά τραγούδια τα οποία τότε παίζονταν χωρίς λόγια. Οι μπάντες αποτελούνταν από χάλκινα, κλαρίνο – τρομπόνια και κάσα.
“Εμείς είχαμε τα χάλκινα και όπου πηγαίναμε γινόταν χαμός, δε φαντάζεσαι! Η Γουμένισσα ξεκίνησε μετά από μας .. Αυτοί ζουρνάδες παίζανε στα πανηγύρια ..”
Ο Γιαννάκης κάπου στις αρχές του 80 εμφανίστηκε στην εκπομπή «Να η ευκαιρία», και στην αρχή: “ήμουν μαζεμένος. Στην αρχή παίζω κανένα καλαματιανό και μου λένε από την εκπομπή παίξε τα δικά σας από την Έδεσσα .. Πήρα κι εγώ φόρα κι έγινε χαμός! Κέρδισα!”
Το 1999 βραβεύτηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από τον Υπουργό Πολιτισμού ως το καλύτερο Μακεδονικό Συγκρότημα. Ο Γιαννάκης Ζλατάνης είναι από εκείνους, τους λίγους, που ξεχώρισαν τόσο και κράτησαν ζωντανή τη παράδοση της περιοχής του. Είναι πολύ τυχεροί όσοι τον έχουν απολαύσει από κοντά. Το πάθος του, η κατάθεση ψυχής που κάνει κάθε φορά που πιάνει το κλαρίνο σε συγκινεί.
“Ο κάθε ένας στα τραγούδια του. Εκεί που ξέρει. Θέλει καρδιά και ψυχή για να παίξεις. Να αγαπάς αυτό που κάνεις. Κλαρίνα είναι πολλά αλλά Γιαννάκης, μόνο ένας!! Τον Γιαννάκη τον αγαπάει ο κόσμος γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι πολύ παθιασμένος με τη μουσική και το κλαρίνο.”