Κλείσιμο Χάρτη 

  Χάρτης/Αναζήτηση Συλλόγων 

Χαΐνηδες: Η… άνοδος των σαλτιμπάγκων

Έχετε κάποια απορία ή παρατήρηση για το παρόν περιεχόμενο; Θα χαρούμε να σας ακούσουμε!

Παρασκευή βράδυ στον Σταυρό του Νότου. Στο «Απέναντι» όπως λεγόταν παλιά, στο «Plus» όπως έχει… βαφτιστεί τα τελευταία χρόνια. Τα μαντάτα φάνηκαν, από το πάρκινγκ. «Στους Χαΐνηδες πάτε και σεις; Μα τι πάθατε σήμερα; Ολοι εκεί πηγαίνουν» είπε ο ιδιοκτήτης του πάρκινγκ, επισημαίνοντας ότι θα περιμένει έως τις τέσσερις τα ξημερώματα. «Αν δεν έρθετε θα το πάρετε αύριο το πρωί». Σιγά μην δεν έχουν τελειώσει έως τότε, σιγομουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου. Αλλά τελικά καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.

Το «Plus» φίσκα. Δεν μπορούσες να κουνηθείς. Αν έλειπαν και κάνα-δυο-τρία τραπέζια ίσως να ήταν καλύτερα. Αλλά τι να κάνεις. Χαΐνηδες είναι αυτοί. Και για να είμαστε δίκαιοι ήταν και η τελευταία παράσταση από τις πέντε που έδωσαν στον ίδιο χώρο. Ο Δημήτρης Αποστολάκης με την παρέα του, ανέβηκαν στη σκηνή κατά τις 11.30 το βράδυ. Κατέβηκαν μετά τις 3 τα ξημερώματα. Παραλίγο και θα έπαιρνα το αυτοκίνητο την επομένη.

Τι έκαναν λοιπόν αυτές τις τρεις και πλέον ώρες; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να στήσουν μια κλειστού χώρου γιορτή. Ενα πανηγύρι με μουσική και τραγούδι. Μια συνάθροιση ανθρώπων που γνωρίζονται μεταξύ τους, αδιαφορούν αν κάποιοι άλλοι τους λένε… τρελούς αλλά ο στόχος είναι κοινός. Οχι μόνο να επικοινωνήσουν αλλά κυρίως να συνομιλήσουν. Και τα κατάφεραν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω τους Χαΐνηδες. Και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Η πρώτη μου γνωριμία ήταν το 1995-1996, στο «Καφεθέατρο» της οδού Κοδριγκτώνος στην Κυψέλη. Και μάλιστα μια φίλη με είχε πείσει να πάμε να τους δούμε. Αυτό ήταν. Από τότε δεν τους εγκατέλειψα. Αν και τότε ήταν τελείως διαφορετικοί σε σχέση με το σήμερα, η διαδρομή τους έχει δείξει ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν.

Δεν είναι η μουσική τους, που πλέον έχει γίνει ένα αμάλγαμα από τζαζ αυτοσχεδιασμούς χωρίς απαραιτήτως τα όργανα που παίζουν να είναι τζαζ ή ροκ. Αλλά οι Χαΐνηδες είναι πλέον ροκ. Είναι σαν τα ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του ΄60 και του ΄70 που ανεβαίνουν στη σκηνή, έχουν τα βέλη τους στην φαρέτρα και τοξοβολούν κατά το δοκούν.

Και όλες τους οι… βολές ήταν εύστοχες. Πήραν τους θεατές χέρι χέρι, τους ταξίδεψαν από τη τζαζ στην παραδοσιακή, ενίοτε και στη μεσαιωνική μουσική της Κρήτης, σχολίασαν την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, όχι μόνο μέσα από τους στίχους των τραγουδιών τους, αλλά και από τις ατάκες του Δημήτρη Αποστολάκη. Μίλησε για μια «νέα Κοινή Διαθήκη που χρειαζόμαστε», όπως είχε δηλώσει και στην πρόσφατη συνέντευξη του στο «Βήμα» αλλά και για το γεγονός ότι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.

Δηλαδή έκανε πολιτική από την σκηνή; Οχι δεν έκανε πολιτική. Εξέθεσε τις απόψεις του. Και καλούσε και τους θεατές να εκφράσουν τις δικές τους. Θέλησε διάλογο και τον είχε, δημιουργώντας τελικά μια πολιτική-πολιτισμική παράσταση αντάξια των προσδοκιών μας.

Από το 1990 όταν και πρωτοδημιουργήθηκαν οι Χαΐνηδες στο Ηράκλειο της Κρήτης έχουν περάσει 22 χρόνια. Είκοσι δύο χρόνια πρωτότυπης δημιουργίας, είκοσι δύο χρόνια συνέπειας και συνέχειας. Οι Χαΐνηδες είναι κάτι σαν τους σαλτιμπάγκους, με την πρωτότυπη ερμηνεία του όρου. Είναι δηλαδή οι ταχυδακτυλουργοί και ακροβάτες της ψυχής μας.

Τους Χαΐνηδες αποτελούν οι Δ. Αποστολάκης, Δ. Ζαχαριουδάκης, Τ. Κανέλλος, Μ. Κώτη, Δ. Μπρέντας, Μ. Νικόπουλος, Α. Νόνης, Α. Σκαμνάκης, Ε. Τσακίρη.

 

Πηγή:

Σχόλια Χρηστών

x

Δείτε Επίσης

Οριστικό: Τέλος τα πανηγύρια μέχρι το τέλος Ιουλίου – “Για τον Αύγουστο βλέπουμε”

Τι αποφάσισαν οι λοιμωξιολόγοι - Η εισήγηση στην κυβέρνηση