Κλείσιμο Χάρτη 

  Χάρτης/Αναζήτηση Συλλόγων 

Λίγα λόγια για την έκθεση «Μια ματιά, δύο εποχές»

Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη Νομός: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Περιφέρεια: Κεντρική Μακεδονία

Έχετε κάποια απορία ή παρατήρηση για το παρόν περιεχόμενο; Θα χαρούμε να σας ακούσουμε!

Αυτές τις ημέρες, από τις 6-20 Ιουνίου, πραγματοποιείται στην Θεσσαλονίκη η έκθεση της Αναστασίας Λιάπη με τίτλο «Μια ματιά, δύο εποχές». Μέσα από τις φωτογραφίες της, η Αναστασία απεικονίζει και αντιπαραθέτει το σήμερα με το χθες. Συγκέντρωσα κάποιες πληροφορίες και στοιχεία σχετικά με την έκθεση τις οποίες και σας παραθέτω.

Ποια είναι η Αναστασία Λιάπη
Γεννήθηκε στην Καστοριά. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριων παιδιών. Η αγάπη της για τα παιδιά την οδήγησε στο να γράφει και να εικονογραφεί παραμύθια. Με την γέννηση του πρώτου της παιδιού, γεννήθηκε και η επιθυμία να πιάσει τα πινέλα και να κάνει τους πρώτους τις πίνακες. Η φωτογραφία στην ζωή της ήρθε με την γέννηση του τρίτου της παιδιού. Μιας κ ο χρόνος της περιορισμένος για πινέλα και μπογιές βρήκε στην φωτογραφική μηχανή έναν τρόπο να δημιουργεί εικόνες .

Έχει κάνει δυο ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και τρεις ατομικές. Πρώτη ομαδική έκθεση Ιούνιος 2006 στην Καστοριά. Δεύτερη ομαδική έκθεση Αύγουστος 2009 στην Δαμασκηνιά Βοίου Κοζάνης. Πρώτη ατομική έκθεση (ΕΙΚΑΣΤΙΚΈΣ ΜΑΤΙΈΣ ) Αύγουστος 2012 στην Δαμασκηνιά Βοΐου Κοζάνης. Δεύτερη ατομική έκθεση Μάιος 2013 “Μιά φορά κι έναν καιρό” (φωτογραφικό παραμύθι_ στο πνευματικό κέντρο του Άργους Ορεστικού. Τρίτη ατομική έκθεση Μάιος 2015 “Μια ματιά δύο εποχές” στο αρχοντικό του Βέργουλα στην Καστοριά. Με τα παραμύθια που γράφει έχει πάρει μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις. Η Αναστασία Λιάπη ζει κ δημιουργεί στο Άργος Ορεστικό. Φωτογραφία για την Αναστασία Λίαπη είναι ζωή, είναι φως, όσο σημαντικό είναι το φως στην φωτογραφία, τόσο είναι και στην ζωή μας.

Τι μου είπε για την έκθεση
Αφορμή για την ιδέα της αυτήν ήταν ο θεσμός της οικογένειας. Ως μέλος μιας πολυμελούς οικογένειας της σύγχρονης εποχής, θέλησε να ανατρέξει σε άλλες εποχές για να ανακαλύψει τους ίδιους ρόλους σε διαφορετικές συνθήκες ζωής. Να μάθουν και να δουν οι νέοι τις ρίζες τους, να δουν πρόσωπα του σήμερα στο τότε, αρχές του εικοστού αιώνα. Έτσι μελετώντας παλιούς φωτογράφους φιλοτέχνησε 37 έργα στα οποία συμμετέχουν περίπου 100 πρόσωπα, απεικονίζοντας και αντιπαραθέτοντας το χθες με το σήμερα.

Το σχόλιο του Φιλόλογου και Ιστορικού Τέχνης κ.Καρπουζή
Κάνει αίσθηση η τρίτη ατομική έκθεση της Αναστασίας Λιάπη με τίτλο «Μια ματιά δυο εποχές». Εντυπωσιάζει με την πολλαπλότητα των μηνυμάτων που αναδύει, αναμοχλεύοντας μνήμες αφενός και δίνοντας ένα σύγχρονο στίγμα αφετέρου. Απόλυτα αφηγηματικός ο φακός της, αποτυπώνει ανθρώπους του παρελθόντος με ενδυμασίες της εποχής τους και ταυτόχρονα στο ίδιο πλαίσιο εντάσσει φυσιογνωμίες του παρόντος που ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Η ιστορία που μας καλεί να παρακολουθήσουμε η Λιάπη αφορά οικογενειακά πορτρέτα που αφηγούνται το πέρασμα από το χθες στο σήμερα. Βασικός πρωταγωνιστής η οικογένεια. Ένας θεσμός διαχρονικός που αποτελούσε το θεμέλιο λίθο της ελληνικής κοινωνίας στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα αλλά και της σημερινής κοινωνίας της κρίσης.

Το μήνυμα σαφές: μόνο μέσα από την οικογενειακή ενότητα και την αλληλεγγύη που αυτή προσφέρει, θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και να υπερβούμε τις δύσκολες ατραπούς του παρόντος. Ταυτόχρονα το ενδιαφέρον της Λιάπη εστιάζεται και στη λαογραφία καθώς ο τόπος καταγωγής της, Κοζάνη και Καστοριά, βρίθει από παραδοσιακά στοιχεία. Οι ενδυμασίες του παρελθόντος έρχονται να μας θυμίσουν τις ρίζες μας, ενώ οι φευγαλέες αποτυπώσεις των βλεμμάτων καταδεικνύουν την θέση των μελών της οικογένειας στην τοπική κοινωνία. Πρόσωπα αγέλαστα, βλοσυρά πολλές φορές φοβισμένα, υπογραμμίζουν με τον πιο αδιάψευστο τρόπο την κυριαρχία του λογικού άνδρα πάνω στην «κατώτερη» συναισθηματική γυναίκα. Αντίθετα, σήμερα τα πρόσωπα εμφανίζονται πιο απελευθερωμένα, πιο χαμογελαστά, ενώ η γυναίκα κάνει αισθητή την παρουσία της ισότιμα δίπλα στον άνδρα πλέον.

Έτσι οι δύο χρονικές αποτυπώσεις ανοίγουν ένα διάλογο μεταξύ τους και μας καλούν και εμάς να πάρουμε μέρος σε αυτόν. Η Λιάπη δεν παίρνει θέση για το ποια εποχή τελικά είναι η καλύτερη. Τις παραθέτει φωτογραφικά, χωρίς ψιμύθια και ρητορείες, αφήνοντας το θεατή να επιλέξει μετά από ενδελεχή σκέψη. Σκοπός της δεν είναι να λειτουργήσει αταβιστικά, αποτυπώνοντας το παρελθόν και ταυτόχρονα το παρόν των οικογενειών αλλά ανθρωποκεντρικά και ανθρωπομορφικά. Σταθερά προσηλωμένος ο φακός της στην αξία του ανθρώπου και στην ανάδειξη των αρετών του ανά τις εποχές, η καλλιτέχνης ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας οικογενειακές ιστορίες που μπορεί να μας θυμίζουν τη δική μας ιστορία ή και να μας παραπέμπουν νοσταλγικά στην πλούσια παράδοση του τόπου μας.

Μια παράδοση ξεχασμένη, αλλοτριωμένη από το σύγχρονο τρόπο ζωής που επιβάλλεται από τα παγκοσμιοποιημένα πρότυπα των οικονομικά ισχυρών κρατών. Σε αυτό το σημείο έγκειται και το ηθικό μήνυμα της τρέχουσας έκθεσης. Πέρα από την αισθητική απόλαυση που προσφέρει το φωτογραφικό αποτέλεσμα των οικογενειακών πορτρέτων, αναφύεται και η ηθική επιταγή της προσεκτικής μελέτης και επισκόπησης του παρελθόντος. Πρόκειται για ένα παρελθόν προσωπικό αλλά και συλλογικό. Στο χέρι μας λοιπόν είναι αν θα αποδεχθούμε την πρόκληση της Λιάπη και επιτρέψουμε στην παρούσα έκθεση να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ενδοσκόπησης αλλά και ταύτισής μας με τους ήρωες τις ιστορίας της, που με μεγάλη αγάπη και φροντίδα έπλασε για μας.

Gallery

Αριστοτέλης Φλέσσας

Αριστοτέλης Φλέσσας

Ειμαι Καθ. Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα στους Ελληνικούς Παραδοσιακούς Χορούς (ΔΠΘ). Κατάγομαι από την Ειρηνούπολη Ημαθίας αλλά τα περισσότερα χρόνια μου τα πέρασα στον Πολύγυρο Χαλκιδικής από τον οποίο είναι η μητέρα μου. Ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα ως Δάσκαλος στον σύλλογο στον οποίο πήγαινα από μικρό παιδί, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πολυγύρου.. Πρόκειται για ένα σύλλογο που ιδρύθηκε το 1976 και έχει πλούσια δράση και συνεισφορά στην διατήρηση της τοπικής παράδοσης καθώς έχει διασώσει τραγούδια και χορούς έχοντας ηχογραφήσει μάλιστα και 3 CD.

Λίγα χιλιόμετρα από το Πολύγυρο στο δρόμο προς Θεσσαλονικη ειναι το ορεινό χωριό Βάβδος, στο οπόιο έχω αναλάβει την επαναλειτουργία των χορευτικών τμημάτων του χωριού έχοντας την πλήρη στήριξη και εμπιστοσύνη των ντόπιων κατοίκων. Επίσης από το τέλος του 2014 ξεκίνησα να διδάσκω και στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ουρανούπολης, σε ένα χωριό όπου βρίσκεται η Πύλη του Αγίου Όρους και οι κάτοικοι του είναι πρόσφυγες απο τη ''Ρωμιοθάλασσα" της Προποντίδας. Το 2012 είχα συμμετάσχει κάνοντας μια ανακοίνωση στο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ του Πανεπιστημιου YEDITEPE της Κωνσταντινουπολης με τίτλο ''Cultural Associations And Cultural Identity. The Case of North Epirus Local People of Polygyros in the Region of Chalkidiki''.

Η επαγγελματική μου διαδρομή μπορεί να μην έχει καιρό που ξεκίνησε, αλλά η δίψα για δουλειά και αγώνα για την παράδοση του τόπου μας είναι μεγάλη. Θεωρώ ευλογία το να κάνεις το μεράκι σου επάγγελμα γι'αυτό ρίσκαρα σπουδάζοντας και ποτέ δε το μετάνιωσα. Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που με δίδαξαν και με βοήθησαν, είτε στον πανεπιστημιακό χώρο όπως οι κ.κ. Σερμπέζης Β., Φιλίππου Φ. , Κατέρης Κ., Γουλιμάρης Δ. αλλα και εκτός αυτού όπως ο κ. Παπουκίδης Α. και χάρη σ'αυτούς έχω τα εφόδια και τις κατευθύνσεις για να πορευθώ στη ζωή μου.

Σχόλια Χρηστών

x

Δείτε Επίσης

“Ήρθεν ο Μάης” _ “Λυγαριά” (Τρεχαντηράκι) (Σέριφος)

Από το αρχείο της ΕΡΤ και τον Σταύρο Σπηλιάκο